Grzyby na Twój stół
Wśród miłośników spokojnego polowania nie brakuje koneserów wczesnych zbiorów. Wśród wielu gatunków grzyby grzyby są bardzo poszukiwane. Najbardziej szanowaną postawą jest odmiana wiosenna. Kiedy sezon jeszcze się nie rozpoczął, grzyby te są kopalnią złota dla grzybiarzy.
Grzyby miodowe: główne rodzaje
Zanim zaczniesz zbierać grzyby, musisz nauczyć się odróżniać jadalne od niejadalne.
Oprócz wiosny agary miodowe są powszechne na naszych szerokościach geograficznych:
- zimowy;
- lato;
- jesień;
- bulwiasty;
- ciemny.
Wszystkie te gatunki łączy przynależność do tego samego rodzaju i podobnych cech morfologicznych. Grzyby miodowe dobrze nadają się do obróbki cieplnej i są kompatybilne z innymi grzybami.
Zwykle są smażone na patelni, gotowane w wodzie, a także marynowane. Grzyby miodowe zawierają substancje czynne w dużych ilościach i można je uznać za żywność o właściwościach użytkowych. Pomagają gromadzić rezerwy organizmu w walce z różnymi infekcjami, a funkcjonalność układu sercowo-naczyniowego znacznie poprawia jego wydajność. Stwierdzono pozytywny wpływ na pracę przewodu pokarmowego.
Długotrwałe stosowanie muchomora, zdaniem doświadczonych zbieraczy grzybów, pomaga poprawić ogólną kondycję organizmu, wzmocnić odporność. Mówi się, że ludzie rzadziej chorują, nawet z katarem.
Grzyby miodowe są bogate w witaminy, w szczególności ryboflawinę, tiaminę, kwas askorbinowy. Cynk i miedź są również bogate. Wartość odżywcza charakteryzuje się ogromnym procentem błonnika, węglowodanów i białek. Dlatego są doceniani.
Grzyby miodowe - grzyby zbierane przez cały rok
Rodzaje grzybów jadalnych:
- Zimowy. Mają kształt otwartej nasadki i wyglądają błyszcząco dzięki powłoce klejącej. Dorosłe grzyby mają rdzawo-żółty kolor. Średnica nasadki sięga 9 centymetrów. Mają dobry gust. Można je stosować zarówno do konserwacji, jak i do suszenia. Rosną na pniakach topoli, wierzby, lipy lub brzozy samodzielnie lub kolonijnie. Grzybnia tego grzyba ma zdolność regeneracji, dlatego zaczyna owocować podczas odwilży. Zimowe grzyby można zbierać od października do grudnia.
- Lato. Ma stosunkowo grubą i krępą nogę, na której zwieńczona jest półkulista zamknięta czapka. Kolor jest ciemnoczerwony, przechodzący w brązowy. Szczyt owocowania przypada na lato, jak sama nazwa wskazuje.
- Jesień. Zewnętrznie różnią się nieco od letnich. A jego główną cechą jest obecność spódnicy na gęstych, jasnych nogawkach w stosunku do czapki. Miąższ jest biały i porowaty. Bulwiasty grzyb miodowy ma mięsisty brązowo-żółty kapelusz. Noga jest również gęsta i osiąga dziesięć centymetrów długości. To sprawia, że jest wizualnie duży w porównaniu z innymi colibami. Zbiór jesiennych grzybów rozpoczyna się w sierpniu.
- Łąka. Często nazywany łąką, goździkami, bagienkami i negniyuchkinami. Średnica kapelusza dorosłego grzyba sięga 9 cm.Grzyby łąkowe są żółte, ale są też brązowo-czerwone. W upalne dni kapelusz może blaknąć od słońca. W kontakcie z wodą nabiera kremowego odcienia. Zbiór takich grzybów odbywa się w ostatnim miesiącu wiosny.
- Fatlegs. Różnią się czapką, która ma półkulisty kształt, do 8 cm, noga jest gruba, ok. 8 cm wysokości, górna część jest szara, a miąższ jest śnieżnobiały. Grzyby mają bogaty aromat. Zbieranie agaric z tłustymi nogami odbywa się od sierpnia do października. Często rosną w ogromnych grupach, ale nie w pęczkach.
Grzyby śluzowate należą do grupy grzybów jadalnych. Zbieracze grzybów są często nazywani udemansiella śluzówkową. Jeśli powyższe gatunki mają bogaty aromat, to grzyby te są praktycznie bez smaku. Średnica nasadki waha się od 2 do 8 centymetrów. Kapelusz jest biały, a nogawka przezroczysta.
Grzyby wiosenne i ich osobliwość
Grzyby wiosenne (łacińska nazwa Collybia dryophila) są najwcześniejszymi z grzybów. Rozpoczynają swój wzrost od połowy maja. Należy do rodzaju Colibius, który obejmuje około 70 innych gatunków grzybów.
Suche grzyby łąkowe w kontakcie z wodą są zdolne do ponownego wytwarzania zarodników do rozmnażania.
Często nazywane są:
- wątpliwe pieniądze;
- colibia kocha dęby;
- kochający drewno.
Zewnętrznie wiosenny muchomor podobny do łąkowego. Jego półkulista czapka ma średnicę od 3 do cm, z czasem zmienia się w prostatę lub wypukłą. Krawędzie opadają. Kolor dojrzałego grzyba jest brązowo-ochrowy, czerwonawy lub brązowo-żółty.
Czasami można wyróżnić czerwony odcień, który z czasem zmienia się w kremowy lub brązowawy. Talerze są przylegające i wąskie, cytrynowo-białe i często ułożone. Noga jest cienka, do 5 cm długości, ma kolor czapki, czasami jest jaśniejszy. Drobny miąższ z wyraźnym grzybowym aromatem. Źródło różni się od niejadalnego fałszywego grzyba miodowego gładszą strukturą nogi.
Pod względem użytecznych właściwości colibia ustępuje większości swoich odpowiedników należących do czwartej kategorii.
Te grzyby można zamrozić do długotrwałego przechowywania, ale najlepiej gotować je świeżo pokrojone. Na przykład kucharze biorą grzyby miodowe i śmietanę w stosunku jeden do jednego, dodają cebulę, koper, przyprawy do smaku. Smażyć grzyby na patelni, aż cała wilgoć wyparuje, dodać śmietanę i lekko zagotować. Na talerz wylewamy grzyby miodowe ze śmietaną, dodajemy cebulę i przyprawy. Ocet zwykły lub ocet jabłkowy jest stosowany jako środek konserwujący i jako dodatek do potraw. Danie jest gotowe do spożycia. Koneserów wyróżnia rozpoznawalny delikatny smak, od którego nie sposób się oderwać.
Nie mniej popularne są grzyby sosnowe. W strukturze są podobne do błon śluzowych. Charakterystyczną cechą jest maska, która ma aksamitną górę. Pieczarki sosnowe o czerwono-żółtym odcieniu.
Wiele takich grzyby można spotkać w lasach liściastych od początku lipca. Ich wadą jest obecność gorzkiego smaku.
Wiedząc wszystko o grzybach, możesz zaopatrzyć się w prawdziwy skarb pierwiastków śladowych. Dzięki ich częstemu stosowaniu raz na zawsze zapomnisz o wielu chorobach i nasycisz swój organizm niezbędnymi składnikami.