Prawdziwe piękno i wdzięk konia fryzyjskiego

Jedwabista sierść, luksusowa grzywa i ogon oraz niesamowity wdzięk. To właśnie za te cechy rasa koni fryzyjskich jest tak ceniona. Do tego kręcone włosy i masywne kopyta to znak rozpoznawczy fryzu, a jej przeszywające spojrzenie jest po prostu hipnotyzujące. Ponadto wyróżnia się niesamowitą wytrzymałością, choć nie jest przeznaczony do zawodów sportowych. Uważności i pomysłowości tego gatunku można tylko pozazdrościć.

Z kart historii

Pierwsze wzmianki o tych koniach znajdują się w manuskryptach rzymskich historyków z 150 roku naszej ery. e., opisując kawalerię brytyjską. Niemniej jednak prawdziwą popularność zdobyli w średniowieczu. To właśnie te szerokokościste i muskularne konie swobodnie wytrzymywały ciężkich rycerzy swoim wyposażeniem. Ojczyzną rasy koni fryzyjskich jest Holandia, a właściwie jej północna prowincja Fryzja. W XVI wieku Hiszpanie, którzy podbili Holandię, rozpoczęli selektywną selekcję osób do służby wojskowej.

W wyniku skrzyżowania grup andaluzyjskich, berberyjskich i fryzyjskich powstała „ulepszona wersja”, która różniła się:

• niesamowita łaska;
• wytrzymałość;
• wysoki wzrost;
• moc;
• niezwykła zwinność i zwinność.

Jednak w XVII wieku zapotrzebowanie na takie konie służbowe gwałtownie spadło, co doprowadziło do ich wykorzystania w saniach powozowych. Od tego czasu rasa koni fryzyjskich bardzo lubiła szlachtę, zwłaszcza monarchów. Ale po rewolucji francuskiej, która doprowadziła do obalenia systemu monarchicznego, Fryzyjczycy znaleźli się pod ochroną chłopów. Postęp technologiczny przyczynił się do tego, że wielu zupełnie zapomniało o tych wierzchowcach. Tak więc w latach 50. i 60. XX wieku nie było więcej niż 500 osób. Odrodzenie rozpoczęło się wraz z popularyzacją sportów olimpijskich.

Fryzy są podatne na trening. Szybko uczą się nowych sztuczek i manewrów. W połączeniu z ich wspaniałym wyglądem, spektakularnymi skokami, powitaniem lub wytrwałymi pozami wyglądają wyjątkowo.

Rasa koni fryzyjskich podbija swoimi danymi zewnętrznymi

Dzięki mocnej budowie, prawidłowym proporcjom i masywnej szyi wyróżnia się na tle wszystkich krewnych. Standardowa wysokość zwierzęcia to 150-165 cm Charakterystyczną cechą fryzów jest czarny (czarny) kolor bez plam i plam. Gruba sierść jest zwykle jedwabista i błyszcząca. Grzywa, grzywka i ogon są tak obszerne i długie, jak to tylko możliwe. Ich falista struktura nawiązuje do modnej stylizacji hafre. Również konie rasy fryzyjskiej wyróżniają się włochatymi kopytami (szczotkami). Wydłużone, falujące włosy w dolnej części wysokich nóg nazywane są fryzyjskimi. Nadaje koniom wyjątkowej ekspresji.

Jednocześnie podkreśla się inne cechy tych koni.:

• duża budowa ciała;
• szerokie i głębokie ciało;
• długi tył z gładką krzywizną;
• wysoki i rozciągnięty dekolt;
• wydłużona głowa o prostym profilu;
• ostre, ostre uszy;
• duże oczy o uroczym spojrzeniu.

Zwierzęta nie są przycinane przez całe życie. W wieku 5 lat ich sierść staje się elegancką ozdobą czarnych koni.

Wyjątkowo na twarzy samicy może występować niewielka plamka, czasami w kształcie gwiazdy. Pomimo kościstości rasy grzbiet zwierzęcia jest często miękki, a kłąb niski. Żebra tego gatunku są okrągłe.Rozciągnięte nogi sprawiają, że masywne ciało wygląda bardziej wytwornie.

Zdolności i charakter

Krok czystej rasy fryzyjskiej to często cztery uderzenia (są 4 uderzenia z rzędu), a kłus jest podwójny. Koń jest biegły w wykonywaniu akrobatycznych akrobacji, ponieważ jego tylne nogi są doskonale zgięte pod brzuchem i wysoko unoszą się. Ta cecha nadaje fryzom niezrównaną grację i wielkość.

Ale podczas biegu lub spaceru krok staje się:

• łatwo;
• gładki;
• mundur.

Podczas poruszania się po gładkim podłożu prędkość konia jest tracona z powodu dużej amplitudy ruchów okrężnych. Jednak podczas biegania po piasku lub śniegu (innym miękkim i głębokim podłożu) fizyczne koszty zwierzęcia są zminimalizowane.

Mimo swojej energicznej natury rasa charakteryzuje się opanowaniem i spokojem. Pod tym względem idealnie sprawdza się na treningach, a także na uroczystych imprezach, na których jest duży tłum ludzi i głośna muzyka. Jej miękkie chody spodoba się wielu zawodowym jeźdźcom. Dzięki dobrej wytrzymałości i wyjątkowemu posłuszeństwu konie te są używane do nauczania początkujących. Dobroduszny charakter dopełnia specjalne poświęcenie. Tak więc niektóre osoby pozostały lojalne wobec swoich panów przez całe życie.

W wyniku wieloletnich eksperymentów selekcyjnych wyhodowano 3 główne typy tej rasy: barokową, nowoczesną i sportową. Różnią się od siebie cechami zewnętrznymi, a także chodami (rodzajami chodów).

Dieta w szczegółach

Głównym wymaganiem dla koni hodowlanych są trzy posiłki dziennie i czysta woda. Dlatego każdy posiłek powinien mieć inny skład, ale zgodny ze wszystkimi normami.

Aby określić dzienną szybkość posuwu, zawsze bierze się pod uwagę następujące czynniki:

• waga;
• wiek;
• Rozmiar;
• aktywność fizyczna;
• indywidualne cechy.

Zgniłe, mokre, spleśniałe lub zamarznięte siano może prowadzić do poważnych problemów trawiennych. Ponadto przejście na karmienie pastwiskowe odbywa się stopniowo.

Rano osobie dorosłej (450-500 kg) podaje się zwykle siano łąkowe / strączkowo-zbożowe (do 10-13 kg / sztukę) lub słomę wiosenną, w porze obiadowej - warzywa (np. marchewka do 2-3 kg), a wieczorem - zboża (jęczmień do 2 kg). Do menu konia należy dodać otręby (1,5 kg) i owies (5 kg). Zapewnia również dostęp do soli kuchennej w postaci brykietu szlamowego. Karmienie odbywa się w tym samym czasie, co sprzyja dobremu przyswajaniu pokarmu. Zabrania się stosowania suszonych mieszanek roślin strączkowych, ponieważ wchodząc do przewodu pokarmowego zaczynają fermentować, powodując kolkę u zwierzęcia. Z tego samego powodu surowa koniczyna i lucerna nie są dla nich zalecane.

Dzienne zapotrzebowanie na wodę dla ogiera to 60-80 litrów, czyli około 8 wiader. Jednocześnie ciecz w pojemnikach stale się zmienia. Wtedy pozostaje tak czysty, jak to tylko możliwe.

Młode zwierzęta potrzebują pokarmu o dużej zawartości witaminy B, fosforu i wapnia. Kobiety karmiące będą potrzebowały pokarmów białkowych do dobrej produkcji mleka. Jednocześnie materia organiczna pomaga w budowaniu masy mięśniowej.

Warunki zatrzymania

Wadą ogierów pełnej krwi fryzyjskiej jest kapryśny charakter. Nie są trzymane w stadach, dlatego przygotowano specjalne boksy dla tej odmiany. Optymalna temperatura w takich pomieszczeniach nie powinna spaść poniżej 16 belowC i wzrosnąć powyżej 20˚C. Wymaga to dobrej wentylacji pomieszczeń, ale bez tworzenia się przeciągów. Trociny są wybierane jako ściółka do suszenia włochatych szczotek na kopytach. Nie zwalnia to jednak pana młodego od czyszczenia fryzów po spacerze.

Zapewniona jest również odpowiednia opieka:

• kopyta;
• grzywa i ogon;
• wełna.

Włosy myje się regularnie szamponem, a 1-2 razy w tygodniu spryskuje odżywką. Pasemka są splecione kilka dni lub czesane codziennie.Kopyta są regularnie smarowane specjalnym olejem i przycinane raz na 6 tygodni. Czarny garnitur jest codziennie czesany.

Poidełko i poidło ustawione są na poziomie odpowiednim dla konia - tam, gdzie kończy się szyja, a zaczyna klatka piersiowa.

Dzięki zbilansowanej diecie i profesjonalnej opiece można z powodzeniem utrzymywać luksusowe konie fryzyjskie.

Najpiękniejsza rasa koni fryzyjskich pociągowych - wideo