Zdjęcia z opisem gatunków i odmian jałowca na letnią rezydencję
Jałowce zimozielone, które w naturze osiedliły się od regionów polarnych po subtropikalne, są rozpoznawane nie tylko przez niektóre z ich najstarszych roślin, ale także przez najcenniejsze rośliny uprawne do kształtowania krajobrazu. Po zapoznaniu się z pospolitymi jałowcami, gatunkami i odmianami ze zdjęciami, opisami i cechami, możesz przekształcić zarówno letni domek, jak i rozległe ogrody i parki.
Wszystkie istniejące odmiany tych roślin mają:
- pełzające, krzewiaste lub drzewiaste;
- liście łuszczące się lub przypominające igły;
- owoce w postaci małych gęstych szyszek z zamkniętymi łuskami.
Dzięki najwyższemu stopniowi zdolności adaptacyjnych jałowce były w stanie przetrwać kataklizmy klimatyczne z przeszłości i osiedlić się w różnych strefach naturalnych. Ta nieruchomość, a także egzotyczne piękno, zwróciła uwagę na rośliny, które stały się niezbędne przy projektowaniu skalnych narożników, ogrodów skalnych, obrzeży.
Jałowiec pospolity (J. communis)
Przedstawiony na zdjęciu jałowiec pospolity ma kształt krzewu lub średniej wielkości drzewa. W sprzyjających warunkach roślina o gęstych liściach, zbudowanych z gałęzi pokrytych igiełkowatymi liśćmi o długości do 15 mm, osiąga wysokość 3–8 metrów. Czasami jałowce, dzieląc się na osobniki męskie i żeńskie, dorastają do 12 metrów.
Jałowiec pospolity, jak wszyscy jego krewni, jest rośliną długowieczną i wolno rosnącą. Istnieją okazy, które przetrwały sto lat i więcej. Co więcej, piękno rośliny jest lepiej widoczne przy zwiększonej wilgotności gleby i powietrza.
Korona przypominająca piramidę lub stożek dzięki twardym, kłującym igiełkom zachowuje swój dekoracyjny efekt przez cały rok, bez problemu znosi strzyżenie, co jest ważne przy uprawie jałowca jako rośliny ozdobnej. A same liście żyją około 4 lat i są stopniowo wymieniane.
Niebiesko-szare szyszki rośliny dojrzewają dopiero w drugim roku.
Na miejscu zwykły jałowiec na zdjęciu ma bezpretensjonalny charakter, wysoką mrozoodporność i mało wymagające odżywianie. Popularności tej rośliny dodaje obecność wielu odmian o tradycyjnym zielonym, szaro-srebrnym lub złotym ulistnieniu, z koroną o kształcie piramidalnym, stożkowym lub przysadzistym spłaszczonym.
Zdjęcia odmian jałowca tego gatunku uderzają różnorodnością, a ich technika rolnicza dostępna jest nawet dla początkujących.
Jałowiec Depressa to gatunek rośliny uprawnej występujący w Kanadzie. Według różnych źródeł gatunek ten uważany jest za niezależny, kanadyjski lub uznany za podgatunek jałowca pospolitego. Od zwykłej formy wyróżnia się szeroką, opadającą lub rozłożystą koroną i wysokością nieprzekraczającą półtora metra.
Igiełkowate liście rośliny mają brązowawy kolor, który zimą staje się prawie brązowy, zwiększając dekoracyjny efekt zimozielenia.
Juniper Depressa Aurea ma podobny wygląd do odmiany opisanej powyżej, ale jego liście są bardziej atrakcyjne. Młode pędy rośliny mają jasnozieloną, prawie żółtą lub złocistą barwę, od której pochodzi nazwa pokazanej na zdjęciu odmiany jałowca Juniperus communis.
Jałowiec syberyjski (J. sibirica)
Ten rodzaj jałowca został nazwany na cześć Syberii, gdzie rośliny o małych igłach i przysadzistej koronie można znaleźć na obszarach górskich. Oprócz regionu syberyjskiego kultura jest szeroko rozpowszechniona w północnych regionach Europy, na Dalekim Wschodzie, na Krymie, na Kaukazie iw Azji Środkowej. Wszędzie syberyjskie rośliny jałowca wolą osiedlać się na suchych, skalistych obszarach
Charakterystyczne cechy jałowca syberyjskiego to: niski wzrost, powolne tempo rozwoju oraz ozdobne igiełkowate ulistnienie dzięki jasnym prążkom, które żyje około 2 lat. Okrągłe szare jagody dojrzewają w drugim roku po uformowaniu.
W naturze jałowiec syberyjski ze względu na powolny wzrost i niewielkie rozmiary wymaga ochrony. W ogrodzie roślina jest wygodniejsza nawet przy minimalnej konserwacji. Niewymagający widok:
- przetrwa okresy suszy bez strat;
- zadowolona z gleb słabo odżywczych;
- nie boi się mrozu;
- zakorzenia się na obszarach, na których istnieje ryzyko zwiększonego zanieczyszczenia gazami i powietrza;
- kocha światło i nie potrzebuje cieniowania.
Z biegiem czasu pełzające pędy jałowca mogą się zakorzenić, tak że korony rosną i tworzą żywe granice. Odmiana syberyjska jest idealna do zdobienia slajdów.
Kozak jałowcowy (J. sabina)
Inny popularny gatunek jałowca jest interesujący dla ogrodnika, ponieważ oprócz wytrzymałości ma dwie odmiany igieł. Pierwsze, igiełkowate liście o długości do 6 mm można zobaczyć na młodych pędach, a także na gałęziach w cieniu. Drugim, łuszczącym się typem liści są igły na dojrzałych gałęziach.
Średnio liście o bogatym żywicznym aromacie charakterystycznym dla jałowca żyją przez trzy lata. jagody okrągłe lub owalne, gęste, dojrzewają w drugim roku.
W porównaniu do jałowca pospolitego pokazany na zdjęciu jałowiec kozacki nie jest tak wysoki i zauważalny. Wysokość pełzającego krzewu o gęstej przysadzistej koronie wynosi około półtora metra. Nie przeszkodziło nam to jednak docenić jałowca i od końca XVI wieku używać go do ozdabiania parków i zwykłych ogrodów.
Dzięki hodowli odmian o ciemnozielonych, szarych i jasnych igłach niezastąpiona będzie na szkiełkach mało wymagająca, odporna na zimę i łatwo tolerująca suszę roślina. Służy do zakotwiczania zboczy i tworzenia żywych, dobrze ukształtowanych krawężników.
Jałowiec chiński (J. chinensis)
Spośród wszystkich jałowców ta roślina z rodziny Cypress wyróżnia się imponującymi rozmiarami. Korona rodem z Chin, Korei i Mandżurii osiąga wysokość 25 metrów. Na zdjęciu jałowiec chiński ma igiełkowate igły na młodych pędach, które w miarę dojrzewania cienkich gałęzi są zastępowane małymi łuskowatymi liśćmi. Małe szyszki roślin mogą być niebieskawe, brązowe lub czarne, pokryte niebieskawym nalotem.
Pierwsze okazy jałowca chińskiego pojawiły się w Europie na początku XIX wieku. W Rosji rośliny te zostały posadzone nieco później na wybrzeżu Morza Czarnego, gdzie występują do dziś. Ale w przeciwieństwie do innych gatunków odmiana chińska potrzebuje więcej wilgotnej gleby i powietrza, dlatego często cierpi z powodu suszy. Granica mrozoodporności kultury wynosi -30 ° C. Dlatego na środkowym pasie bez schronienia rośliny mogą zamarzać.
Co ciekawe, pomimo dużych rozmiarów osobników dorosłych, jałowiec chiński, jak na zdjęciu, jest często używany do uprawa bonsai.
Leżący jałowiec (J. procumbens)
W Japonii i innych krajach regionu występuje jałowiec leżący z pełzającą lub opadającą koroną pokrytą zielonymi lub częściej niebieskawo-niebieskimi igłami.
Rośliny o wysokości od 50 do 400 cm przystosowane są do wilgotnego klimatu morskiego, dlatego na rosyjskim pasie centralnym mogą cierpieć z powodu suchego powietrza, a także z powodu mrozów w szczególnie surowe zimy.
W domu ten gatunek jałowca jest jedną z ulubionych roślin do tworzenia spektakularnych bonsai.
Jałowiec twardy (J. rigida)
Wiele jałowców z Dalekiego Wschodu jest obecnie aktywnie wykorzystywanych w projektowaniu nasadzeń ogrodowych i parkowych. Jałowiec lity - rdzenny mieszkaniec tego żyznego regionu jako siedlisko wybiera przybrzeżne piaszczyste zbocza i brzegi. Na wietrznych klonach rośliny osiadają pod osłoną większych drzew. Tutaj jałowce przybierają pełzający kształt, a na wysokości do 40 cm dzięki dwumetrowym pędom tworzą gęste, trudne do przejścia grupy.
W sprzyjających warunkach lity jałowiec osiąga wysokość 8 metrów. Korona pokryta żółto-zielonymi kolczastymi igłami jest gęsta u osobników męskich, rośliny żeńskie są bardziej przezroczyste.
Bardzo bezpretensjonalny rodzaj jałowca nie jest często spotykany w kulturze. Jednocześnie roślina może być interesująca do kształtowania krajobrazu parkowego i tworzenia autentycznych, orientalnych zakątków na niewielkich obszarach.
Uprawiając stały jałowiec należy wziąć pod uwagę, że na glebach kwaśnych roślina czuje się przygnębiona, traci swój dekoracyjny efekt na i tak już niskim tempie wzrostu.
Juniperus (J. horizontalis)
Nazwa tego gatunku wymownie mówi o wyglądzie i charakterystycznych cechach rośliny. Jałowiec pokrzywiony ma przysadzistą, wręcz pełzającą koronę o wysokości od 10 do 30 cm, roślina pochodzi z Kanady, gdzie preferuje osiedlanie się na piaszczystych zboczach, nad brzegami jezior lub w terenach górskich, zwanych także jałowiec poziomy... Mimo, że gatunek jest mrozoodporny, wybredny w doborze gleby i doskonale wzmacnia zbocza, to przy jego sadzeniu należy liczyć się z tym, że w warunkach suszy jałowiec czuje się uciskany, jego igły tracą jasność i ton.
W ogrodnictwie ozdobnym jałowiec poziomy jest ceniony za swoje igły z dwoma jasnymi, prawie białymi paskami. Na podstawie dziko rosnącej formy stworzono dziś ponad sto odmian różniących się wybarwieniem liści i kształtem korony.
Pożywka jałowca (J. x media)
Podczas prac hodowlanych z jałowcami stwierdzono, że niektóre gatunki mogą dawać stabilne hybrydy, które są interesujące dla ogrodników. Przykładem tak udanej hybrydyzacji jest jałowiec średni, uzyskany ze skrzyżowania odmian kozackich i kulistych (J. sphaerica). Pierwsze okazy tego gatunku wyhodowano pod koniec XIX wieku w Niemczech, a następnie rozpowszechniono w całej Europie i na świecie.
Zimozielenie przeciętnego jałowca, jak na zdjęciu, może mieć pełzającą, otwartą lub szeroko rozłożystą koronę. W zależności od odmiany rośliny tego gatunku dorastają do 3-5 metrów. Łuskowate i przypominające igły igły są pomalowane na zielono, szaro. Istnieją odmiany ze złotą koroną.
Chociaż rośliny są odporne, istnieje ryzyko przemarznięcia. Dlatego na środkowym pasie i na północy jałowiec jest osłonięty na zimowe miesiące, co nie jest trudne przy przysadzistej, stosunkowo małej koronie rośliny.
Jałowiec skalista (J. scopulorum)
Kontynent północnoamerykański wiele dał światu drzewa ozdobne i krzewy. W Górach Skalistych, słynących z surowego piękna, odkryto skalistego jałowca pokazanego na zdjęciu.
Ta forma wyróżnia się piramidalnym kształtem i łuskowatymi igłami, które w zależności od odmiany mogą być bogato zielone lub szare, prawie niebieskie. Smukła, zimozielona roślina w pierwszej połowie XIX wieku jest uprawiana w parkach i szklarniach. W tym czasie uzyskano ponad 20 odmian. Przy minimalnej pielęgnacji i ochronie podczas silnych mrozów dorosłe rośliny z łatwością utrzymują piramidalny kształt i powoli rozwijając się osiągają wysokość 12 metrów.
Juniper virginiana (J. virginiana)
Cedr czerwony lub jałowiec virginiana jest rdzennym mieszkańcem północnej części kontynentu amerykańskiego. Roślina swój niezwykły przydomek zawdzięcza rekordowemu jak na jałowiec wzrostowi. Dorosłe osobniki tego gatunku to potężne drzewa o wysokości do 30 metrów z pniami o średnicy do półtora metra.
Duży kształt przypominający drzewo to nie jedyna różnica między gatunkami.Na zdjęciu Juniper Virginia ma dość szybki wzrost. Okoliczność tę natychmiast docenili Amerykanie, którzy w połowie XVII wieku zaczęli uprawiać kulturę.
Roślina ma małe igły typu mieszanego i te same średniej wielkości szyszki, które dojrzewają w tym samym roku po uformowaniu. W Rosji gatunek ten nadaje się do uprawy w regionach południowych; w domu drewno służy do produkcji ołówków biurowych i pozyskiwania olejku eterycznego. Do ogrodnictwa dekoracyjnego wyhodowano wiele odmian kompaktowych i mieszańców międzygatunkowych ze srebrzystymi, niebieskawymi i jasnymi igłami.
Łuskowaty jałowiec (J. squamata)
Chiny, Tajwan i Himalaje są siedliskiem innego gatunku jałowca o gęstej, ozdobnej koronie o wysokości do półtora metra.
Jest to pokazany na zdjęciu łuskowaty jałowiec, łatwo tolerujący suche powietrze i ubogą glebę, ale nie wystarczająco odporny na zimę dla centralnej Rosji.
Juniper daurian (J. davurica)
Daleki Wschód Rosji, północne regiony Chin i Mongolii to ojczyzna innego ozdobnego gatunku jałowca, który wyróżnia się nie tylko pełzającym kształtem i wolnym tempem wzrostu, ale także długim życiem.
Rośliny jałowca dahurskiego mogą rosnąć i rozwijać się przez ponad sto lat, a ich średnica pędów nie przekracza pięciu centymetrów.
Gatunek opisany pod koniec XVIII wieku nazywany jest wrzosem kamiennym ze względu na jego twarde drewno, zdolność osiadania na ubogich glebach, w tym kamienistych hałdach oraz zwarty rozmiar.
Część nadziemna jałowca nie przekracza 50 cm wysokości, pień jest często schowany w ziemi, co ułatwia ukorzenianie pędów i sprawia, że roślina jest bardzo cenna do wzmacniania stromych zboczy, wzniesień i nasypów. Jasnozielone igły zimą przybierają brązowo-brązowy odcień. Dojrzałe pąki kuliste mają ten sam kolor. Jałowiec Daurian jest dekoracyjny, bezpretensjonalny i wyjątkowo odporny na zimę.