Odmiany juki: opisy roślin z nazwami i zdjęciami
Liczne odmiany juki w przyrodzie zamieszkują rozległe terytorium od Gwatemali i Meksyku po prowincję Alberta w Kanadzie. Rośliny o twardych, zagęszczonych liściach można słusznie uważać za jednych z najbardziej odpornych i przystosowujących się przedstawicieli zielonego świata. Nie boją się ekstremalnych temperatur, braku wody i pożywienia w glebie. Jednocześnie juki lub fałszywe palmy od dawna przyciągają uwagę miłośników roślin ozdobnych.
Znaczna część z 49 gatunków i 24 podgatunków zdobi miejskie place i parki, tereny przydomowe. Jednak niektóre najmniejsze juki to spektakularne rośliny domowe.
Odmiany juki, ich cechy i wybitne cechy
Uwagę hodowców kwiatów i ogrodników na kulturę przyciągnęły tak cenne cechy rośliny, jak:
- uderzająca niewymaganie zarówno w odniesieniu do warunków sadzenia, jak i późniejszej pielęgnacji;
- stałość wyglądu przez cały rok;
- spektakularny kształt, różny u różnych gatunków;
- bujny kwiat;
- obecność różnorodnych odmian z liśćmi w odcieniach żółci, bieli i fioletu.
Przydatność rośliny została zauważona przez Indian amerykańskich na długo przed ogrodnikami i projektantami krajobrazu. Korzenie Yucca elata czyli drzewa mydlanego są bogate w saponiny, a ich wywar służył jako rodzaj szamponu. Suche liście juki, włókna pozyskiwane z łodyg, były używane do rozpalania ognisk i pokrycia dachów.
Do tej pory w Meksyku i innych regionach, w których rośnie juka, płatki są używane do gotowania. Po usunięciu słupka i gorzkiej podstawy korony kwiaty blanszuje się przez około 5 minut, a następnie dusi z pomidor, chili i cebula.
Rosnący obszar i zdolność adaptacji juki
Zdolność adaptacyjna, połączona ze zdolnością do gromadzenia wilgoci i ochrony przed szkodliwym wpływem środowiska zewnętrznego, pozwala jukce rosnąć tam, gdzie w większości przypadków inne rośliny nie przeżywają.
Przedstawiciele rodzaju można spotkać na Karaibach i Gwatemali, gdzie osiedlił się lokalny gatunek Yucca guatemalensis. W strefie suchych subtropików obszary Zatoki Meksykańskiej i terytoria przybrzeżne południowego Atlantyku mieszczą się w pasmach, gdzie na jałowych pustkowiach łatwo dostrzec Yucca filamentosa z kolczastymi liniowymi liśćmi i charakterystycznymi nitkami na rozecie, która nadała nazwę swojemu wyglądowi.
Większość siedlisk rośliny to regiony południowe, tropikalne i subtropikalne. Ale kilka gatunków można uprawiać na zewnątrz w klimacie umiarkowanym. Są to yucca filamentosa, flaccid, gloriosa i recurvifolia. Najbardziej wysunięta na północ jest odmiana juki pokazana na zdjęciu o nazwie szara. Nie tylko nie boi się suszy, ale przeżywa także w Kanadzie, z dala od tropikalnego klimatu.
Wszyscy przedstawiciele rodzaju byli w stanie dostosować się do tak różnorodnych warunków klimatycznych:
- grube korzenie, które gromadzą wilgoć;
- trwała woskowa powłoka na liściach, która zapobiega parowaniu wody i więdnięciu;
- nie spadające martwe liście, zakrywające pień jak spódnica i chroniące go przed słońcem;
- drewno o dużej gęstości, szybko wytrzymuje nawet ogień i pozwala jukce szybko odzyskać siły w ekstremalnych sytuacjach, takich jak pożar.
W klimacie umiarkowanym te cechy pomagają jukom znosić zimne trzaski, krótkotrwałe mrozy, a nawet śnieg, jak jukka szotta lub wielkoowocowa.
Wygląd i struktura różnych rodzajów juki
W garnkijako roślina doniczkowa uprawia się najmniejsze, niewymiarowe odmiany juki. Takie okazy mają skrócony lub prawie niezauważalny pień, a liście rzadko rosną dłużej niż 40-60 cm.W naturze przedstawiciele tego rodzaju mogą być prawdziwymi olbrzymami. Jednocześnie wszystkie małe i duże rośliny mają wspólne cechy - są to:
- mocny pogrubiony pień, prosty lub rozgałęziony;
- koronujące łodygi wierzchołkowe rozety o spiczastych twardych liściach;
- spektakularna szypułka, która pojawia się w czasie kwitnienia, pokryta dziesiątkami i setkami dzwonkowatych kwiatów w kolorze białym, kremowym, żółtawym lub różowawym.
Za suszone liście opadające na łodygę, bujną rozetę liści na szczycie, odporność na ciepło i suszę, jukę nazywa się fałszywymi palmami. A niesamowite kwitnienie nadało roślinie inną nazwę - lilia pustyni. Niektóre gatunki mają swoje własne popularne przezwiska, podyktowane specyfiką wyglądu lub właściwościami rośliny. Na przykład drzewo Joshua, igła Adama, hiszpański sztylet.
Pomimo bezpretensjonalności i niesamowitej zdolności adaptacji w Rosji, można uprawiać z dala od wszystkich odmian juki. Najczęściej nitkowata jukka trafia do kolekcji miłośników egzotycznych roślin.
Dobrze znosi trudy klimatu umiarkowanego, poza tym prace selekcyjne pozwoliły na uzyskanie odmian o szarych liściach, a także spektakularnych, różnorodnych formach. W rosyjskich klombach są inne juki, na przykład szare i wspaniałe.
Na parapecie w domu częściej osiadają okazy słonia i juki aloesowej pokazane na zdjęciu. Zostały wybrane ze względu na ich dekoracyjny i powolny wzrost, który nie pozwala roślinom zamienić się w prawdziwe drzewa w ciągu roku lub dwóch. Opisy gatunków i zdjęcia roślin pomogą zrozumieć ich różnorodność, przybliżą charakterystyczne cechy i wygląd niesamowitych „Amerykanek”.
Yucca aloelist (Y. aloifolia)
Domem jednego z najsłynniejszych gatunków, aloesu juki, jest suchy region w Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Dziś roślina ta występuje na Bermudach, a także na Jamajce. Jednocześnie jukę można spotkać nie tylko w jej charakterystycznych zakamarkach, otwartych na słońce i nie wyróżniających się bogactwem gleby, ale także na terenach parkowych.
Młode rośliny wyglądają jak krzew. Ich łodyga jest praktycznie nierozwinięta. Dorosły osobnik osiągający wysokość 6–8 m przybiera postać słabo rozgałęzionego drzewa z gęstymi rozetami twardych liści, przypominającymi zieleń innej odpornej na suszę byliny - aloes... Krawędzie wydłużonych lancetowatych blaszek liściowych pokryte są zębami. Końcówka zwieńczona jest większym cierniem, który jest widoczny na pierwszy rzut oka, co sprawia, że jukka jest kłująca i wymaga ostrożnej obsługi.
Liście, które z czasem więdną, nie opadają, ale opadają i pozostają przykrywające łodygę. W naturze pomaga to roślinie zatrzymać wilgoć i chronić się przed wysokimi temperaturami na pustyni.
Przedstawiciele gatunku Yucca aloifolia kwitną skutecznie. Latem nad rozetą liści widoczna jest wysoka szypułka, zakończona kwiatostanem o długości do pół metra. Kwiaty, białe wewnątrz i kremowo fioletowe na zewnątrz, mają do 3 cm długości i przypominają kształtem dzwonek lub lilię. Po zapyleniu przez owady, zamiast kwiatów, zaczynają rosnąć jagody z wieloma brązowymi lub prawie czarnymi nasionami.
Hodowcy kwiatów szczególnie cenią jukę z liści aloesu ze względu na różnorodne formy, które pozwalają urozmaicić kolekcję domową lub rabat ogrodowy.
Odmiana juki Y. aloifolia purpurea ma fioletowe lub fioletowo-szare liście. Niezwykłe zabarwienie staje się najbardziej widoczne na młodych blaszkach liściowych. U dołu rozety liście są ciemnozielone.
Na liściach Y. aloifolia variegata bogate zielone odcienie współistnieją z żółtawymi lub prawie białymi odcieniami. Wzdłuż samej krawędzi blachy biegnie obramowanie w kontrastującym kolorze.
Yucca glorious (Y. gloriosa)
Na południowo-wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, w strefie wydm subtropikalnych, występuje jukka, popularnie zasługująca na kilka nazw naraz. Ze względu na wspaniałe kwitnienie wspaniała juka nazywana jest rzymską świecą. Ze względu na swoje długie, wąskie, spiczaste liście roślina od dawna jest porównywana do hiszpańskiego sztyletu lub bagnetu.
Koneserzy roślin ozdobnych doceniają ten gatunek za niski wzrost, prostotę i zwartość. Okazy używane do kształtowania krajobrazu mają najczęściej postać kulistego krzewu lub drzewa z jedną lub więcej łodygami. Rośliny nie boją się braku wody i mrozu do –20 ° C.
Maksymalna wysokość Yucca gloriosa wynosi pięć metrów. Wierzchołki łodyg ozdobione są rozetami z ciemnozielonych, wąskich liści o długości od 30 do 50 cm Ostre liście mogą być niebezpieczne i zranić przy nieostrożnym postępowaniu. Sok ten podrażnia wrażliwą skórę i błony śluzowe.
Wyhodowana przez hodowców różnorodna forma juki zdobyła prestiżową nagrodę Garden Merit, ustanowioną przez Brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze.
Yucca Grey (Y. glauca)
Niedźwiedzia trawa, hiszpański bagnet lub jukka Great Plains. Tak przedstawiona na zdjęciu szarość juki jest nazywana przez mieszkańców kilku regionów naraz, od kanadyjskich prerii w prowincji Alberta po Teksas i Nowy Meksyk.
Zimozielona roślina o twardych, niebieskawych lub niebieskawo-zielonych liściach ma wysokość od 50 cm do 2 m Na krawędziach liści widoczne są łuszczące się włókna, jakby splątane liście o długości do 60 cm, Juka kwitnie corocznie, tworząc szypułka o długości metra, pokryta zwisającymi, zielonkawymi lub białymi kwiatami o długości około 5 cm.
Rozdrobniony korzeń juki jest używany przez miejscowych Indian do mycia i mycia, a mocne, włókniste liście są doskonałym materiałem na wiklinowe maty, liny i kosze. A zielone strąki nasion są jadalne.
Słoń z juki (Y. elephantipes)
Nie wszystkie gatunki juki pochodzą z Ameryki Północnej. Od Meksyku po Nikaraguę, a nawet Ekwador, można znaleźć słonia lub gigantyczną jukę pokazaną na zdjęciu.
Odmiana odkryta w XIX wieku ma kilka istotnych różnic w stosunku do roślin opisanych powyżej. To:
- w dolnej części pogrubiony pień przypominający nogę słonia;
- liście w kształcie pasa, nie cierniste, do 120 cm długości.
Rośliny, które w naturze osiągają wysokość 6-9 metrów, rosną i stają się potężnymi drzewami. W warunkach wewnętrznych, ze względu na powolny wzrost, hodowcom kwiatów udaje się utrzymać jukę w skromniejszym rozmiarze, chociaż rośliny Yucca elephantipes praktycznie nie kwitną.
Kwiatostany wiechowate pojawiają się tylko na osobnikach dorosłych. Po zapyleniu białe kwiaty, które otwierają się latem, zamieniają się w owalne, mięsiste owoce o długości od 2 do 3 m.
Dla miłośników egzotycznych gatunków stworzono kilka odmian juki słoniowej, wśród których znajdują się różnorodne rośliny odmiany „Silver Star”, których liście mają na krawędzi żółtawą lub białawą obwódkę.
Yucca high (Y. elata)
Poprzednia odmiana nie jest jedyną dużą juką, która zasługuje na miano rekordzisty. Yucca promienna lub wysoka dorasta do 1,5-4 metrów wysokości, a kwiatostan jest znacznie większy niż u kongenerów. Wysokość szypułki czasami przekracza metr. Kwiaty tworzące wiechowaty kwiatostan są białe, różowawe lub kremowe.
Jukka krótkolistna (Y. brevifolia)
W stanach Nevada, Kalifornia, Utah i Arizona rośnie jukka o krótkich liściach, która stała się rodzajem żywego symbolu w tych suchych regionach. Tysiące miłośników przyrody przyjeżdża do Parku Narodowego Joshua Trees, aby podziwiać:
- potężne, fantazyjnie rozgałęzione pnie;
- wiecznie zielone liście;
- gęste kwiatostany-wiechy z zielonkawymi lub białymi kwiatami pojawiającymi się wiosną.
Drzewiasta juka rośnie zaledwie kilka centymetrów w ciągu roku, a najwybitniejsze okazy mają 15 metrów wysokości i około pół metra średnicy pnia.
Yucca Trekulya (Y. treculeana)
Duża juka Trekula, osiągająca 10 metrów wysokości, pochodzi z Teksasu i Nowego Meksyku. Podobnie jak inne odmiany roślina powoli rośnie.Dojrzewając, przybiera majestatyczne formy i spektakularnie kwitnie. Kwiaty dzwonkowate zebrane w kwiatostan wiechowaty mogą być białe, różowawe lub fioletowe na zewnętrznej stronie korony.
Dzięki spiczastym niebieskawo-zielonym liściom o długości około metra roślina otrzymała nieoficjalną nazwę „hiszpański sztylet” lub „włócznia Don Kichota”.
Włóknista juka (Y. filamentosa)
Ojczyzną tego gatunku jest Teksas, a także terytoria od Wirginii po Florydę. Jednak dzisiaj roślinę można zobaczyć z dala od kontynentu północnoamerykańskiego. Na przykład we Włoszech, Turcji i Francji. Ze względu na swoją bezpretensjonalność i odporność na zimno, juka nitkowata pokazana na zdjęciu została naturalizowana. Dobrze zakorzeniła się w południowej Europie, na Bliskim Wschodzie, a nawet dalej na północ.
W porównaniu do swoich drzewiastych krewnych roślina jest dość mała. Zimozielony krzew o skróconym, czasem niewidocznym pniu i niebiesko-zielonych liściach w kształcie pasa osiąga wysokość 70–80 cm. Takie wymiary w połączeniu z silnym korzeniem, który wnika głęboko w ziemię, pomagają jukce przetrwać zimne trzaski i krótkie -terminowe przymrozki do –20 ° C
Odmiany nitkowate Yucca Excalibur
Charakterystyczną cechą tej odmiany, która nadała jukce swoją specyficzną nazwę, są cienkie białe nitki wzdłuż krawędzi blaszek liściowych. Jak na stosunkowo małą roślinę wczesnym latem jukka tworzy imponującą łodygę kwiatową o długości do trzech metrów. Jest zwieńczony wiechowym kwiatostanem białych lub lekko żółtawych dzwonków.
Odmiany juki Złoty miecz
Gatunek zapylany jest przez motyla Tegeticula yuccasella, który żyje tylko w Ameryce Północnej. W innych regionach żywotne nasiona można uzyskać za pomocą sztucznego zapylania.
Jednak częściej nitkowata juka jest rozmnażana za pomocą odrostów korzeni. Sadząc w otwartym terenie, należy wziąć pod uwagę, że poświęcenie rośliny nie będzie tak łatwe. Części głęboko osadzonego korzenia są zdolne do wytwarzania młodych pędów przez wiele lat.
Filamentowa Yucca Color Guard
Przedstawiona na zdjęciu barwna juka należy do odmiany Color Guard, której liście latem ozdobione są szerokimi żółtymi paskami. Zimą w kolorze pojawiają się fioletowe, różowe, fioletowe odcienie.
Żółte odmiany Yucca Bright Edge
Rośliny o pstrych lub kolorowych liściach są szczególnie interesujące dla kwiaciarni i botaników. Jasna rozeta liści brytyjskiej odmiany Garden Merit, Bright Edge, sprawia, że jukka jest żółta. Niezwykły kolor jest najbardziej widoczny na młodych liściach; w miarę dojrzewania zielone paski stają się szersze.
Odmiany Yucca filamentosa Ivory Tower
Kolejną niezwykłą juką jest odmiana Ivory Tower. Nazwany ze względu na szerokie białe paski na liściach i wspaniałe kremowe białe kwiaty. Zdjęcie kolorowej juki daje wizualne wyobrażenie o bogactwie palety i dekoracyjności rośliny.
Dziób juki (Y. rostrata)
Jednym z najbardziej odpornych przedstawicieli rodzaju jest jukka rostrat lub w kształcie dzioba. Roślina o potężnym pniu do 4,5 metra wysokości i wąskich liściach o szerokości zaledwie 1 cm. Pochodzi z Teksasu i wielu stanów meksykańskich. Roślina jest ceniona za odporność na wysokie i niskie temperatury. Spokojnie reaguje na brak wilgoci i nadmiar promieniowania słonecznego i jest często wykorzystywany do kształtowania krajobrazu.
Dorosłe osobniki kwitną, tworząc metrową szypułkę z bujnym kwiatostanem, składającym się z setek białych opadających kwiatów dzwonka.
Południowa Jukka (Y. australis)
Europejczycy odkryli tę roślinę w połowie XIX wieku. Miejscowa ludność od czasów starożytnych wykorzystywała liście do produkcji dachów i mocnych włókien. Tkano z niego kosze, maty i inne przybory.
Jako rdzenny mieszkaniec pustyni Chihuahua w Meksyku, juka jest doskonale przystosowana do surowego, gorącego i suchego klimatu. Twarde liście o długości do pół metra prawie nie odparowują wilgoci. Potężny pień jest ukryty za spódnicą z suchych liści. Wczesną wiosną, gdy w glebie występuje wilgoć, na wierzchołkach rozet liściowych pojawiają się zwisające kwiatostany kremowobiałych kwiatów.