Jak wyhodować okazały, przystojny cedr na swojej stronie
Od najdawniejszych czasów cedr zachwycał ludzi swoją naturalną mocą, pięknem i leczniczą mocą. Nazywano go żywicielem drzewa, zagadką, darem od bogów. Zarośla cedrów od dawna uważane są za źródła cudownej energii, która uspokaja i rozjaśnia myśli, budzi duszę i kieruje uczucia na wszystko, co na Ziemi piękne. Na przestrzeni kilku tysięcy lat, podczas których ludzie go obserwowali, nie tylko nie stracił na wartości, ale ją zwiększył, co potwierdzają liczne odkrycia naukowe.
Ciekawostki na temat cedru
Lasy cedrowe mają tak intensywną siłę fitonobójczą, że jeden hektar takiego lasu wystarczyłby do oczyszczenia powietrza w całym mieście.
Starożytni Sumerowie czcili cedr jako święte drzewo i nadawali imiona najwspanialszym okazom. Drewno cedrowe służyło jako miara wymiany i często było cenione bardziej niż złoto. Sumeryjski bóg Ea był uważany za patrona cedru i nikt nie mógł ściąć tego drzewa bez najwyższego pozwolenia. Fakty te potwierdzają gliniane tabliczki znalezione podczas wykopalisk z V - IV wieku. PNE. Mieli również opis tego, jak wygląda cedr.
Dekoracja grobowca egipskiego króla Tutenchamona wykonana jest z drewna cedrowego. Przez 3 tysiące lat nie tylko nie zepsuła się, ale nawet zachowała swój delikatny, delikatny zapach. Ze względu na swoje właściwości żywica cedrowa była jednym ze składników mieszanek mumifikujących, a olej cedrowy pomógł do dziś zachować bezcenne papirusy starożytnego Egiptu.
Starożytni budowali swoje statki z drewna cedrowego, a wspaniałe drzewo susła, z którego Noe zbudował swoją arkę, to cedr rosnący w dolinach Mezopotamii.
Opis drzewa
Majestatyczny cedr należy do rodzaju z rodziny Pine. Są to jednopienne, wiecznie zielone drzewa o wysokości do 45 metrów, z rozłożystą koroną o szerokich piramidach. Są długimi wątróbkami i dorastają do 400-500 lat. U młodych drzew ciemnoszara kora jest gładka, na starych - z pęknięciami i łuskami.
Igły są igiełkowe, żywiczne, twarde i kłujące. Jego kolor u różnych gatunków waha się od ciemnozielonego do niebiesko-zielonego i srebrnoszarego. Igły są zebrane w pęczki. Kwiaty cedrowe, jeśli można to nazwać kłoskami, do 5 cm długości z licznymi małymi pręcikami i pylnikami. Cedr kwitnie jesienią.
Szyszki rosną na gałęziach jeden po drugim, ułożone pionowo, jak świece. Dojrzewają w drugim lub trzecim roku i kruszą się zimą, wyrzucając nasiona na wietrze. W sprzyjających warunkach kiełkują po 20 dniach.
Nasiona cedru w ogóle nie wyglądają jak orzechy. Są małe, ze skrzydłami dla lepszego rozpraszania wiatru i niejadalne.
Cedr potrzebuje lekkich, niezagęszczonych i oddychających gleb. Są bardzo wrażliwe na stojącą wodę. Preferuj gleby ubogie w wapno. Na wapiennych zboczach gór cierpią na chlorozę i często giną.
Lepiej czują się na otwartych, nasłonecznionych miejscach, ale na bogatszych glebach dobrze rosną w półcieniu.
Obszar uprawy
Miejscami, w których wszędzie rośnie cedr, są południowe i wschodnie regiony wybrzeża Morza Śródziemnego. Drzewa preferują obszary górskie z chłodnymi latami i łagodnymi zimami.Występują również u podnóża Himalajów, w północno-zachodniej Afryce, w Libanie, gdzie cedr jest jednym z symboli narodowych i jest przedstawiony na fladze i herbie.
W Rosji cedr rośnie tylko na południowym wybrzeżu Krymu, gdzie z powodzeniem się zaaklimatyzował i daje obfite samosiewy. W innych regionach występuje tylko w ogrodach botanicznych i szkółkach. A to drzewo, które nazywane jest cedrem syberyjskim, jest w rzeczywistości przedstawicielem rodzaju sosny i słusznie nazywa się sosną syberyjską, europejską lub koreańską. Te odmiany łączy jedna rodzina z cedrami. Ale to właśnie sosna syberyjska daje każdemu ukochane i niezwykle pożyteczne „orzeszki piniowe”.
Rodzaje cedru
Rodzaj cedru ma 4 typy:
- Atlas - Cedrus atlantica;
- krótko-iglaste - Cedrus brevifolia. W niektórych źródłach gatunek ten określany jest jako podgatunek libański;
- Himalayan - Cedrus deodara;
- Libański - Cedrus libani.
Struktura szyszek cedrów i sosen jest pod wieloma względami podobna, dlatego przez długi czas wymienione gatunki uważano za identyczne. Jednak ostatnie badania naukowe obaliły te dane, a teraz klasyfikacja oddziela oba typy.
Atlas
Cedr Atlas rośnie na zboczach gór Atlas w Algierii i Maroku. W swoim naturalnym środowisku występuje na wysokości 2000 m npm. Drzewo jest majestatyczne, rozłożyste. Największe okazy osiągają 50 m wysokości, a średnica pnia 1,5–2 m. Igły są zebrane w pęczki i mają niebiesko-zielony odcień. Drewno jest żywiczne i aromatyczne, pachnie jak drzewo sandałowe. Gatunek Atlas znosi mrozy do -20 ° C i dobrze radzi sobie z suszą.
W krajach afrykańskich jako paliwo stosuje się drewno cedrowe. Olejek ma dobre właściwości antyseptyczne i ma szerokie zastosowanie kosmetyczne.
Cedr Atlas jest uprawiany jako roślina uprawna w południowej Europie, w górzystych rejonach Kaukazu oraz w krajach azjatyckich.
Drzewo bonsai, który jest powszechnie uprawiany jako roślina ogrodowa lub doniczkowa, to cedr Atlas.
Himalajski
Cedr himalajski rośnie we wschodniej i południowo-wschodniej Azji, u podnóża gór Himalajów, w Afganistanie, Indiach, Nepalu i Pakistanie. W górach występuje na wysokości 3500 m. Pod względem wysokości i obwodu pnia gatunek himalajski nie ustępuje atlasowi, w przeciwieństwie do niego ma szerszą stożkowatą koronę. Gałęzie dorosłego drzewa są równoległe do ziemi. Drewno wyróżnia się wytrzymałością i mocnym aromatem, jest jasnożółte z czerwono-brązowym rdzeniem. Igły są raczej miękkie, lekkie, z szaro-szarym odcieniem.
Szyszki dojrzewają ponad rok, a następnie kruszą się. Nasiona są małe, niejadalne, żywiczne. Gatunek himalajski lepiej niż inne znosi zacienienie, choć w warunkach naturalnych zajmuje górną warstwę lasu. Niektóre okazy żyją do 1000 lat.
Cedr himalajski rośnie szybko i jest szeroko stosowany w parkach krajobrazowych w południowo-wschodniej Europie i na Krymie.
libański
Cedr libański nie ustępuje innym pod względem wysokości i mocy pnia. Korona młodych drzew jest stożkowata, z biegiem lat nabiera bardziej spłaszczonego kształtu. Igły są niebiesko-szaro-zielone, żyją 2 lata, zebrane w pęczki.
W wieku 25-28 lat drzewo zaczyna przynosić owoce. Guzki tworzą się co dwa lata.
Odmiana charakteryzuje się powolnym wzrostem, toleruje krótkotrwałe przymrozki do -30 ° C. Preferuje dobrze oświetlone obszary, łagodną suszę, może rosnąć na ubogich glebach, ale nie toleruje nadmiernej wilgoci.
Cedr libański jest ceniony za lekkie, miękkie, ale wytrzymałe czerwone drewno.
Rodzaje sosny cedrowej
Pomimo faktu, że według najnowszych danych naukowych gatunki kanadyjskie, koreańskie i syberyjskie są tylko bliskimi krewnymi prawdziwego cedru, nazwiska znane wszystkim pozostały wśród ludzi. Cedr kanadyjski należy do rodzaju Thuja z rodziny Cypress.
Koreańska sosna cedrowa
Cedr koreański lub mandżurski to drzewo iglaste z rodzaju sosny, powszechne w Azji Wschodniej, Chinach, Korei, Japonii i na rosyjskim Dalekim Wschodzie. Wysokie, potężne drzewo ma gęstą stożkową koronę i płytkie korzenie. Igły są szaro-zielone, długie, rosnące w pęczkach po 5 sztuk.
Szyszki dojrzewają w ciągu półtora roku i kruszą się jesienią lub wczesną zimą. Każda szyszka zawiera wiele orzechów. Gatunek koreański owocuje raz na kilka lat.
Sosna cedrowa syberyjska
Cedr syberyjski lub sosna syberyjska to wiecznie zielone drzewo, tylko nieznacznie mniejsze od swojego słynnego krewnego. Żyje do 500-700 lat, wyróżnia się gęstą, często wielospadową koroną z grubymi gałęziami. Igły są miękkie, długie, z niebieskawym nalotem. Drzewo ma silny system korzeniowy, a na lekkich glebach piaszczystych rozwija korzenie kotwiczne, które wnikają na duże głębokości. W porównaniu z cedrami toleruje cień, charakteryzuje się krótkim okresem wegetacji.
Roślina ma szyszki męskie i żeńskie. Dojrzewają w ciągu półtora roku i odpadają wczesną jesienią. Każdy rożek zawiera do 150 orzechów. Z jednego drzewa uzyskuje się do 12 kg orzeszków piniowych. Cedr syberyjski późno zaczyna owocować, średnio w wieku 50-60 lat.
W zasiedlaniu drzewa uczestniczą wiewiórki-dziadki do orzechów i wiewiórki, które przenoszą nasiona na duże odległości.
Subtelności uprawy cedru z orzecha
Rosyjscy ogrodnicy uprawiają cedr syberyjski, nazywając go cedrem z przyzwyczajenia. Nikt nie odmówiłby posiadania na swoim miejscu puszystej syberyjskiej piękności z pachnącymi igłami i leczniczymi orzechami, a na skromny dobytek są niewymiarowe odmiany, które nie zajmują dużo miejsca. Dowiemy się, jak wyhodować cedr, kupując sadzonkę w szkółce.
Wybierając miejsce należy mieć na uwadze, że wraz z wiekiem rośnie zapotrzebowanie drzewa na światło słoneczne, dlatego należy wybierać miejsca bez zacienienia. Jeśli to możliwe, kup sadzonki cedru z zamkniętym systemem korzeniowym. Najlepsze są okazy, których system korzeniowy nie miał czasu na wyschnięcie, dlatego wskazane jest wybranie sadzonki, która właśnie została wykopana. Kula ziemna musi mieć co najmniej pół metra średnicy i musi być zapakowana w wilgotne płótno i plastikową torbę.
Jak prawidłowo posadzić sadzonkę cedru
Przed sadzeniem należy wykopać cały teren ogrodu, na którym planowane jest sadzenie sadzonek. Doły do sadzenia przygotowują trochę więcej niż glinianą kulkę. Odległość między dołami powinna wynosić co najmniej 8 m. Młode cedry sadzi się natychmiast na glebach lekkich, a na cięższe gleby dodaje się piasek i torf.
Na dno wykopu wylewa się trochę ziemi i umieszcza sadzonkę, rozprowadzając korzenie. Kołnierz korzeniowy nie może znajdować się poniżej poziomu gruntu. Jeśli tak się stanie, sadzonka jest usuwana i dodaje się trochę więcej ziemi. Następnie obok drzewa wykopuje się kołek, a dołek przykrywa się ziemią, lekko ją zagęszczając. Otwór do sadzenia jest obficie podlewany, ziemia w kręgu przy pniu jest ściółkowana ściółką iglastą, trocinami lub pokruszoną korą.
W ciągu dwóch tygodni, gdy sadzonka się zakorzeni, jest podlewana po 2-3 dniach, jeśli nie ma deszczu.
Uprawiamy cedr z orzecha
Jeśli nie udało się znaleźć sadzonki w szkółce, a dojrzałe orzeszki piniowe w wazonie sugerują pewien pomysł, wybierz te największe z całą skorupką - spróbujemy wyhodować cedr z nasion w domu. Proces kiełkowania orzechów nie jest całkowicie prosty, ale bardzo ekscytujący:
- nasiona umieszcza się w wodzie i utrzymuje przez 3 dni, okresowo je zastępując;
- wyłaniające się orzechy są usuwane, a resztę przechowuje się przez kilka godzin w ciemnoróżowym roztworze nadmanganianu potasu;
- zdezynfekowane nasiona umieszcza się na wilgotnym podłożu i rozwarstwia na co najmniej 3 miesiące;
- następnie orzechy ponownie moczy się w nadmanganianu potasu na jeden dzień i suszy;
- siać w zamkniętym gruncie (szklarnia lub schronisko foliowe) w przygotowanej glebie, która zawiera 20 części torfu, 2 części popiołu i 1 część superfosfatu na głębokość 2-3 cm;
- rowki są podlewane przed kiełkowaniem.
W szklarniach sadzonki są uprawiane przez 2 lata. Następnie schronienie zostaje usunięte. Drzewa w wieku 6-8 lat są gotowe do przesadzenia na stałe.
Opieka nad młodym cedrem syberyjskim jest regularne podlewanie, mulczowanie kręgu pnia, spulchnianie powierzchni przy braku ściółki i stosowanie nawozu potasowego trzy razy w sezonie. Aby to zrobić, 20 g siarczanu potasu rozcieńcza się w wiadrze z wodą i podlewa każde drzewo.
Wśród ogrodników popularne są dwie odmiany sosny cedrowej - „Recordistka” i „Ikar”. Oba są bardzo dekoracyjne, zwarte, stosunkowo bezpretensjonalne i obficie owocują.
Cedr wyhodowany z orzecha wkrótce okaże się jednym z najbardziej lubianych drzew na tym terenie. A kiedy dorośnie i będziesz mógł odpocząć w jego cieniu, da Ci wiele przyjemnych minut, niosąc chłód i odświeżając powietrze delikatnym żywicznym aromatem.