Uderzającym przykładem adaptacji jest wiąz
Wiąz od wieków okrył tajemniczą aureolą. W wielu narodowościach gałęzie kory brzozowej (wielu to tak nazywa) służyły jako symbol męstwa i lojalności, macierzyństwa i szczęścia, a także jako święty atrybut kościoła. Teraz można go znaleźć w nowoczesnych parkach i lasach liściastych. Niektórzy ogrodnicy postanowili udekorować swoje gospodarstwo tym eksponatem, ponieważ jego liście doskonale zatrzymują kurz. Taki gaj posłuży jako swego rodzaju „ludzka tarcza” dla własnej siedziby. Należy pamiętać, że wiąz z rodziny wiązów może dostosować się do każdych warunków. Dlatego ważne jest, aby poznać niektóre zawiłości związane z sadzeniem i pielęgnacją.
Główna charakterystyka
Nazwa tego drzewa wywodzi się z języka celtyckiego, w którym występuje takie słowo jak „Elm”. Niemiecka i łacińska nazwa rośliny są również bardzo podobne - „Ulmus”. Dosłowne tłumaczenie wszystkich tych słów oznacza „zginany pręt”.
Na zewnątrz wiąz jest potężnym drzewem, którego opis i zdjęcie przedstawiono poniżej. Pień tego przedstawiciela wiązu w młodym wieku pokryty jest gładką jasnobrązową korą. W miarę wzrostu roślina staje się gruba, a także dość szorstka iz czasem zaczyna łuszczyć się w cienkich płytkach. Głębokie pęknięcia na jego powierzchni przypominają blizny bojowe. Na niektórych gałęziach mogą tworzyć się i rozwijać odrosty.
Potężny system korzeniowy kory brzozowej przebiega bardzo głęboko, dzięki czemu spokojnie może dotrzeć do poziomu wód gruntowych. Ze względu na tę cechę korzeni wiąz dorasta do 25-30 m wysokości, przy obwodzie pnia 1,5 m. Jednak niektóre odmiany zakorzeniają się nie głęboko, ale bardziej w górnych warstwach ziemi, zajmując ogromną powierzchnia. Wielu członków tej rodziny może mieć od 200 do 300 lat.
Długowieczny rekordzista był w stanie przetrwać pożar w 1812 roku, który miał miejsce w Moskwie. Jednak parne lato 2010 roku nadal nie mógł znieść i całkowicie wyschło.
Pierwsza randka z wiązem
Patrząc na zdjęcia liści i nasion wiązu, można zauważyć pewne unikalne cechy ich budowy. Dzięki tym badaniom hodowca nie pomyli jej z innymi odmianami. Te smukłe giganty mają:
- Małe, nieokreślone kwiaty o fioletowym odcieniu. Bujne kwiatostany zdobią liczne fioletowe pręciki. W połączeniu z miękkimi zielonymi nogami wyglądają wyjątkowo. Okres kwitnienia rośliny wynosi 10 dni. Zasadniczo spadnie w marcu lub kwietniu.
- Duże liście. Znajdują się naprzemiennie na łodydze. Długość każdego waha się od 12 do 15 cm Spiczasty stożkowaty kształt liści harmonizuje z żebrowaną powierzchnią. Wyraźne boczne żyłki tworzą reliefową teksturę na ciemnozielonym płótnie. Górna część liści jest gładka, ale dolna pokryta jest puszystą warstwą kosmków. To na nich gromadzi się cały kurz. Jesienią nabierają niesamowitego koloru w żółto-czerwonej kolorystyce.
- Młode pędy. Rosną w dolnej części pnia, tworząc masywne bulwy.Jasnobrązowe młode łodygi mają gładką konsystencję.
- Owoc. Każdy z nich przypomina cienki talerz - skrzydlicę - w środku której ukryte jest ziarno. W górnej części skrzydła znajduje się subtelne wycięcie. Sadzi się je na krótkich sadzonkach i zbiera w gęste grona. Jednak drzewo zaczyna przynosić owoce w wieku siedmiu lub ośmiu lat. Pod koniec maja lub na początku czerwca nasiona są w pełni dojrzałe.
Wiąz gładki to najpopularniejsza odmiana wiązu. Występuje w wielu parkach miejskich. Gatunek ten doskonale toleruje surowe zimy i wytrzymuje temperatury do -28 ° C. Ale nadal pędy rośliny mogą trochę zamarznąć. Z 16 popularnych odmian połowę można znaleźć na Półwyspie Skandynawskim, a także w Europie. Jeśli przeanalizujesz, gdzie rośnie wiąz w Rosji, zauważysz, że są to głównie wilgotne regiony, takie jak:
- Zachodnia Syberia;
- Region Wołgi;
- Południowy Ural (regiony Czelabińska i Swierdłowska);
- Kazachstan;
- Kaukaz.
Ilm dobrze sobie radzi nie tylko w wilgotnym środowisku, ale także w klimacie suchym, gdyż przenika korzeniami do podziemnych źródeł. Brzegi rzek i jezior, a także lasy liściaste to ich ulubione siedliska. Mimo to bardzo zagęszczone i zasolone gleby negatywnie wpływają na życie drzewa, chociaż wiąz jest bezpretensjonalny w wyborze gleby.
Kora brzozy rośnie niezwykle szybko. Roczny przyrost zarówno młodej sadzonki, jak i dorosłego drzewa wynosi 0,5 m wysokości i 0,3 m szerokości.
Cechy hodowli i opieki
Wiele osób wie o leczniczych właściwościach kory, liści i owoców wiązu, dlatego chcą mieć ten luksus w swoim ogrodzie. Ze względu na działanie moczopędne i ściągające tych naturalnych składników znajduje zastosowanie w leczeniu:
- przewód pokarmowy;
- choroby skórne;
- obrzęk;
- reumatyzm.
Ekstrakt pozyskiwany z kory ma zastosowanie jako środek przeciwzapalny lub przeciwbakteryjny. Ponadto drzewa te tworzą przytulną atmosferę na podwórku. „Uwielbiają” fryzury, więc łatwo jest z nich stworzyć żywopłot.
Jednocześnie ważne jest przestrzeganie podstawowych zasad sadzenia nasion wiązu. Gdy tylko dojrzeją, należy je natychmiast zasadzić w ziemi. Pierwsze dwa tygodnie to optymalny okres na to. Jeśli trochę poczekasz, stracą swoje właściwości. Chociaż nasiona nie wymagają wstępnego przygotowania, należy je wysiać prawidłowo. To wymaga:
- dobrze wykopać ogród;
- robić nawozy mineralne;
- zrobić odległość między rzędami od jednego do dwóch metrów;
- wysiewać ziarno w odstępach 30-50 cm;
- przykryj mały otwór cienką warstwą gleby;
- obficie podlewać.
Możesz go również posadzić w cieniu. Niemniej na dobrze ogrzanym słońcem trawniku będzie rósł kilkakrotnie szybciej. Korona wiązu rozszerza się bardzo szybko, co może negatywnie wpływać na sąsiednie rośliny kochające światło. Między innymi od czasów starożytnych winogrona wzajemna nietolerancja.
Należy zaznaczyć, że czerwiec potrafi zaskoczyć upalną pogodą. Dlatego obsadzony obszar należy przykryć folią, aż pojawią się pędy. Przez około miesiąc młode kiełki należy obficie podlewać.
Odwiecznym problemem związanym z wiązem jest choroba holenderska. Jeśli jest na nim wiele wysuszonych / niewydmuchanych gałęzi, łuszcząca się kora, a jednocześnie korona ma zły wygląd, oznacza to, że korę brzozy dotyka ta choroba. Głównym powodem jego występowania jest nadmiernie wilgotna gleba. W ten sposób może zachorować od kilku tygodni do 5-7 lat. Dlatego musisz monitorować poziom wilgotności gleby, aby bujne zarośla zawsze ozdabiały ogród.