"Płaczący" Jałowiec Horstmanna - iglasta wątroba długa na Twoim terenie
Jałowiec Horstmann to jeden z najbardziej oryginalnych gatunków tego krzewu iglastego. Projektanci krajobrazu doceniają ją za niezwykły, płaczący kształt, który roślina przyjmuje w wieku dorosłym. Dzięki temu dość wysoki pionowy krzew rozprzestrzenia się i może zająć przyzwoity obszar. Czym jeszcze różni się ta roślina i co kocha?
Jak wygląda Horstmann?
Juniper Horstmann należy do pionu odmiany, ale co roku jego szeroko rozstawione gałęzie opadają, tworząc piękną płaczącą koronę. Warto zauważyć, że przy całkowitej wysokości powyżej 2 m średnica zwartej korony jest praktycznie równa „wzrostowi” krzewu, zachowując stożkowaty kształt, szeroki u nasady.
Horstmann nie rośnie bardzo szybko: w ciągu roku wzrost nie przekracza 15 cm, ale jest to długa wątroba i jest w stanie ozdabiać miejsce przez 200 lat.
Czerwonawe gałązki usiane są małymi, nieco ponad 1 cm długości, ale twardymi i kolczastymi ciemnozielonymi igłami. Mają trzy twarze i nie rozpadają się od ponad trzech lat. W maju krzew kwitnie żółtymi (męskie) i zielonkawymi (żeńskimi) kwiatostanami, zwanymi w botanice kłoskami, a następnie zawiązuje owoce - małe (maksymalnie 0,7 cm) mięsiste szyszki. Młode guzy są zielone, a gdy są dojrzałe, nabierają szarawego odcienia.
Ze względu na swój zaokrąglony kształt i mały rozmiar szyszki nazywane są jagodami jałowca.
Rosnące funkcje
Horstmann preferuje dobrze oświetlone obszary, ale może rosnąć w jasnym półcieniu. Odmiana absolutnie nie jest wybredna pod względem składu gleby, zapuszcza korzenie nawet na kamienistym podłożu, ale absolutnie nie toleruje słonej i podmokłej gleby.
W trosce o jałowiec jest prosty, wystarczy poświęcić mu trochę uwagi, a mianowicie:
- Podlewaj regularnie podczas suchych lat.
- Raz w roku, w maju, karmić kompleksem mineralnym.
- Wiosną zastosuj środki owadobójcze, aby zapobiec pojawianiu się szkodników (Aktaroy), a także fungicydy na choroby (Skorom).
Odmiana ma wysoką mrozoodporność, ale rozłożyste gałęzie mogą ucierpieć z powodu ciężaru pokrywy śnieżnej, dlatego na zimę lepiej je podnieść i przymocować wokół centralnego pnia za pomocą liny.