Chcesz wiedzieć, gdzie rośnie ananas w warunkach naturalnych?
Wśród owoców tropikalnych ananasy zajmują trzecie miejsce pod względem wielkości upraw. W krajach strefy tropikalnej uprawa ananasa staje się jednym z najważniejszych artykułów rolniczych. Dlatego dosłownie na całym świecie można znaleźć plantacje, na których rosną ananasy, ale w naturze jest mało prawdopodobne, że zobaczysz słodkie owoce znane z półek sklepowych.
Faktem jest, że wszystkie ananasy przeznaczone do spożycia przez ludzi należą do podgatunku Ananas comosus var. comosus, na który składa się obecnie kilkadziesiąt odmian i mieszańców uprawnych. W naturze nie ma ananasów tego podgatunku. Oprócz odmiany comosus, gatunek Ananas Comosus występuje w czterech innych odmianach: Ananassoides, Erectifolius, Parguazensis i Bracteatus. Wszyscy przedstawiciele gatunku są mieszkańcami tropikalnych regionów Ameryki Południowej, które mają wspólne cechy i należą do rodziny bromeliad.
Nawet w epoce przedkolumbijskiej lokalni mieszkańcy uprawiali i używali ananasów. Ponadto wykorzystano nie tylko jadalne owoce, ale także twarde liście i łodygi ananasów, z których uzyskiwano mocne włókno do produkcji odzieży, lin, mat i sieci rybackich.
Jak wygląda ta interesująca roślina i co reprezentuje dobrze znany ananas z owoców tropikalnych?
Opis botaniczny ananasa
Rozeta dorosłej rośliny składa się z 30 lub więcej mięsistych, wklęsłych, spiczastych liści o długości od 20 do 100 cm, co ciekawe, w miarę wzrostu liście układają się spiralnie na gęstniejącej łodydze. W niektórych odmianach i podgatunkach ananasa wzdłuż krawędzi liści można zobaczyć ostre zakrzywione ciernie.
Istnieją podgatunki o równomiernie zabarwionych liściach i różnorodnych odmianach. Ale u wszystkich przedstawicieli rodzaju liście pokryte są gęstym woskowym nalotem, dzięki czemu są prawie szare lub szare.
Jak kwitnie ananas?
Niewiele osób przyzwyczajonych do ucztowania na owocach tropikalnych wyobraża sobie, jak kwitnie ananas. Niemniej interesujący jest nie tylko wygląd samego kwiatu, ale także sposób przygotowania ananasa do kwitnienia na plantacjach przemysłowych.
Zwykle kultura jest gotowa do kwitnienia w 12-20 miesięcy po posadzeniu. Ponieważ tworzenie się szypułek u tego gatunku może być znacznie opóźnione, stosuje się pewne sztuczki, aby uzyskać przyjazne zbiory na plantacjach, na których rosną ananasy. Rośliny poddaje się kilkukrotnej fumigacji dymem lub, co zdarza się znacznie częściej, działaniu acetylenem. Środek ten pobudza rośliny do tworzenia pąków kwiatowych, a po kilku miesiącach można zobaczyć, jak wydłuża się górna część łodygi, a na niej pojawia się kwiatostan.
Długość kwiatostanu ananasa wynosi od 7 do 15 centymetrów. Jednocześnie zawiera od 100 do 200 małych kwiatów ułożonych spiralnie, ciasno osadzonych na łodydze i otoczonych przylistkami.
Kolor korony może być, w zależności od odmiany, różnymi odcieniami szkarłatu, bzu lub fioletu.
Ponieważ formowanie się nasion, które zachodzi podczas zapylenia krzyżowego, zdaniem producentów owoców tropikalnych, ananas i jego właściwości są negatywnie odzwierciedlone, to kwitnące plantacje są chronione w każdy możliwy sposób. W tym celu kwiatostany przykrywa się czapkami, a na Hawajach, gdzie kolibry są zapylaczami upraw, nasadzenia muszą być ściśle chronione przed tymi maleńkimi ptakami.
Na łodydze kwiaty, a następnie pojedyncze owoce na roślinach ananasa układa się zgodnie z sekwencją liczb Fibonacciego, tworząc dwie połączone ze sobą spirale.
Gdy tylko jajniki zostaną uformowane i rozpocznie się ich wzrost, poszczególne jagody łączą się, w wyniku czego na półkach pojawia się owoc z soczystym pojedynczym rdzeniem i gęstą kłującą skórką.
Ze względu na to, że w owocach odmian uprawnych praktycznie nie ma nasion, rozmnażanie odbywa się wyłącznie w sposób wegetatywny. Po zbiorze usuwa się stare ananasy, a na ich miejsce sadzi się nowe, pozyskane z procesów bocznych, w obfitości uformowanej w kątach liści i przy samym korzeniu. W rezultacie zachowana zostaje różnorodność roślin, a ich uprawa zostaje przyspieszona.
Oczywiście nowoczesna technologia uprawy nie była znana ani w epoce przedkolumbijskiej, ani później, kiedy pierwsi Europejczycy pojawili się w regionie Ameryki Południowej. Jakie jest pochodzenie ananasa? Kiedy, przez kogo i gdzie po raz pierwszy odkryto ananasa?
Historia odkrycia i pochodzenie ananasa
Według dzisiejszych naukowców obszar rozciągający się od południa Brazylii po Paragwaj można uznać za kolebkę ananasa.
Rośliny najbliższe współczesnemu gatunkowi Ananas comosus znaleziono w dolinie rzeki Parana na początku ubiegłego wieku.
Oczywiście z tych regionów miejscowe plemiona, które nauczyły się jeść soczyste owoce, rozsiewają ananasy na większości kontynentu Ameryki Południowej, aż po Karaiby i Amerykę Środkową. Wiadomo, że rośliny ananasa były uprawiane przez plemiona Azteków i Majów. Odkrycie tropikalnego owocu ananasa przez Europejczyków miało miejsce w 1493 roku, kiedy Kolumb zauważył ciekawe rośliny na wyspie Gwadelupa. Lekką ręką nawigatora ananas został nazwany „Pina de Indes”.
Jeśli Hiszpanie odkryli ananasy na Hawajach, Portugalczycy znaleźli rośliny, które uderzyły ich nie mniej w Brazylii. A po kilku dekadach pierwsze nasadzenia ananasa pojawiły się w koloniach indyjskich i afrykańskich. Szybko zdobywająca popularność owoce tropikalne zachowały swoją nazwę od rdzennych mieszkańców Ameryki Południowej, ponieważ „nanas” w języku Indian Tupi oznacza „wspaniały owoc”. Przedrostek comosus, czyli czubaty, pojawił się w 1555 roku.
Uprawa ananasa: owoce tropikalne w Europie
Jako egzotyczne owoce tropikalne ananasy szybko zyskały popularność w Europie. Ale ich dostawa z zamorskich kolonii do krajów Europy była nie tylko droga, ale także niezwykle długa. Podczas rejsu morskiego większość owoców została beznadziejnie zepsuta. Dlatego już w 1658 r. Wyhodowano pierwszy europejski owoc, aw 1723 r. Zbudowano ogromną szklarnię w Chelsea w Anglii, przeznaczoną wyłącznie dla tej tropikalnej uprawy.
Ananasy stały się tak popularne i modne, że ich obrazy pojawiały się na portretach członków rodziny królewskiej, a władcy chcieli, aby w ich posiadłościach wyrosły własne dziwaczne „szyszki”. Znany jest na przykład portret z ananasem króla Henryka II; w 1733 roku na stole Ludwika XV pojawił się ananas z własnej szklarni w Wersalu. A Katarzyna II aż do śmierci otrzymywała owoce ze swoich petersburskich gospodarstw.
Ale pomimo tego, że ananasy nie rosły w naturze, ale już w Europie, nie stały się tańsze i bardziej dostępne.Uzyskanie cennych owoców zajęło co najmniej dwa lata, a utrzymanie szklarni i uprawa kapryśnych plonów było kosztowne. Dlatego ananasy były uważane za symbol luksusu, a na przyjęciach często nie były jedzone, ale używane jako dekoracja i dowód bogactwa. Ten sam owoc był wielokrotnie używany do ozdabiania stołu, aż zgnił.
Do dekoracji wnętrz i odzieży coraz częściej używano stylizowanych wizerunków ananasa, owocu tropikalnego dla bogatych. A w drugiej połowie XVIII wieku w posiadaniu czwartego hrabiego Dunmore, Johna Murraya, który zajmował się uprawą ananasów dla angielskiej szlachty, pojawiła się szklarnia, której atrakcją była ogromna kopuła w kształt dziwacznego ananasa kamiennego o wysokości 14 metrów.
Ale ani budowa szklarni, ani rozwój przemysłu nie sprawiły, że uprawa owoców tropikalnych w Europie byłaby masowa. Robienie tego tam, gdzie w naturze rosną ananasy, okazało się szybsze i bardziej opłacalne.
Na przełomie XIX i XX wieku na Hawajach pojawiły się duże gospodarstwa przemysłowe tego typu, następnie powstały plantacje w wielu krajach Ameryki Południowej, Afryki i Azji. Przedsiębiorczy producenci ustanowili nie tylko dostawy owoców na parowcach, ale także opanowali produkcję owoców w puszkach. Z przedmiotu luksusowego ananas przekształcił się w niedrogi i niedrogi produkt.
Na przestrzeni wieków, które minęły od odkrycia owocu, zmieniła się nie tylko jego wartość, ale także wygląd. Jeśli dziko rosnące ananasy w naturze tworzą bezpłodne o wadze od 200 do 700 gramów, wówczas odmiany uprawne zachwycają konsumentów ananasami o wadze 2-3 kg. Jednocześnie miąższ owocu stał się nieporównywalnie słodszy.