Melon kassaba Assan-bey należy do odmian późno dojrzewających

Melon kassaba Assan-bey lub Hassanbey należy do późno dojrzewających, zimowych odmian. Owoce tego podtypu dojrzewają nie na melonach, ale podczas przechowywania. Jeśli świeżego, niedawno pokrojonego owocu spróbuje osoba mało zaznajomiona z cechami kasy fiskalne jesień-zimałatwo może rozczarować się słynnym przysmakiem, nie znając nawet jego prawdziwego smaku.

Słodycz i wyjątkowa soczystość melona pojawia się po 1-3 miesiącach od zbioru, ale nie należy oczekiwać od tej odmiany miodowego aromatu. Jak wszystkie kassaby, Assan Bey niedojrzałe pachnie cukinią lub ogórkiem, a dojrzałe ma prawie niewyczuwalny delikatny aromat.

Opisy odmian Assan-bey

Ojczyzną tej ciekawej odmiany jest Azja Mniejsza, a właściwie turecka prowincja Balikesir nad Morzem Marmara. Tutaj do dziś zarezerwowano dużo ziemi pod sadzenie melonów i specjalne magazyny, gdzie starannie zawieszone owoce zbierane są ze słodyczami i czekają na swoją kolej, aby trafić do smakoszy, którzy zimą chcą cieszyć się prawdziwie letnią ucztą.

Owoce melona Assan-bey ważą od 3 do 6 kg, mają kształt kulisty lub lekko wydłużony. Charakterystyczną cechą odmiany jest wypukłość wyrostka sutkowatego na ogonku oraz ciemnozielona, ​​czasem prawie czarna, pomarszczona powierzchnia owocu. Na gęstej skórce melonów nie ma wzoru ani śladu siatki pęknięć. W większości przypadków kolor nie zmienia się nawet do czasu dojrzewania.

Jeśli melon wycięty z melona, ​​smak i konsystencja miąższu przypomina raczej gęsty, niskokaloryczny szpik, to dojrzały owoc jest wart uwagi każdego konesera upraw melona. Z zawartością cukru sięgającą 13%, Assan-Bey może konkurować miodowe odmiany letnie.

Miąższ tego gatunku melona wyróżnia się najwyższym smakiem, co pozwala zaliczyć melony do odmiany deserowej. Ale możesz używać kassabów nie tylko świeżych. Już w XIX wieku były używane jako surowiec do produkcji suszonego melona, ​​marmolady, owoców kandyzowanych i dżemu.

Historia melonów Assan Bey w Europie i Rosji

Zimowe kassaby z Turcji są znane mieszkańcom Rosji od dawna. Dostarczane drogą wodną do Rostowa nad Donem, a następnie do Moskwy, Petersburga i innych dużych miast, owoce w XIX wieku były poszukiwane w Imperium Rosyjskim i nazywano je „melonami smirneńskimi” lub „pięknem południa”. Melony doskonale pokonały trudną drogę. Ponadto na początku XX wieku krajowi miłośnicy melonów podjęli udane próby uprawy Assan-bey kassab w Gagrze. Rośliny wydawały owoce tak słodkie, jak ich tureccy przodkowie.

Według zapisków pozostawionych przez podróżników tamtych lat melony z Azji Mniejszej eksportowano w dużych ilościach do Marsylii i innych miast portowych. W Starym Świecie melony uprawiano tylko w szklarniach i były one bardzo rzadkie. Dlatego słodsze i bardziej soczyste niż znane w Europie kantalupyowoce melonów kassab były prawdziwym odkryciem. W oparciu o te gatunki powstała nowa odmiana amerykańskiego melona, ​​łącząca aromat kantalupa, słodycz i soczystość kasabu.

Doświadczenie uprawy melonów w osobistej fabule - wideo