Zdjęcie i opis poszczególnych gatunków miłorzębu

Przedstawicielami miłorzębu zamieszkującego wiele regionów świata są wieloletnie paprocie zielne. Kilka gatunków o ażurowych jasnozielonych liściach jest używanych jako rośliny domowe, które słusznie są uważane za główną zaletę i charakterystyczną cechę rodzaju. Adiantum do wnętrz jest mało wymagające i przy regularnej pielęgnacji przez wiele lat nie traci efektu dekoracyjnego. Widzieć zdjęcie tulipana!

Maidenhair Venus Hair (A. capillus-veneris)

Spośród kilkudziesięciu odmian paproci najbardziej znanym i lubianym przez hodowców kwiatów jest włosie miłorzębu Wenus... Gatunek występujący naturalnie na Morzu Śródziemnym, na Krymie i na Kaukazie, a także na kontynencie amerykańskim oraz w krajach Afryki Północnej i Azji Mniejszej, łatwo aklimatyzuje się w domu. W południowej Europie może przetrwać zimę i na zewnątrz.

Wysokość rośliny nieco ponad pół metra. Liście są pierzaste, asymetryczne i mogą dorastać do 20-25 centymetrów długości. Poszczególne segmenty, które są odwrotnie jajowate, nie przekraczają 2–3 cm długości, górna część segmentów jest karbowana i często ma kształt wachlarza. Jasne blaszki liściowe kontrastują z ciemnymi, prawie czarnymi ogonkami, dzięki czemu roślina otrzymała swoją nazwę.

W naturze włosy Wenus wolą zamieszkiwać skaliste brzegi strumieni, górskich rzek i innych zbiorników wodnych. Jednocześnie, przy niewielkich nagromadzeniach gleby między kamieniami, potężny kłącze o długości poniżej metra pomaga roślinie zakotwiczyć. Wiele cienkich korzeni pomocniczych przylega do skalnych półek, dzięki czemu można zobaczyć miłorząb tego gatunku, jak na zdjęciu, na stromych zboczach.

Dojrzewanie zarodników znajdujących się wzdłuż krawędzi segmentów liści następuje od późnej wiosny do jesieni. W domu wolno rosnące paprocie są często rozmnażane wegetatywnie.

Miłorząb wielkokwiatowy (A. Macrophyllum)

Przedstawiony na zdjęciu miłorząb wielkokwiatowy to wieloletnia paproć o wysokości od 30 do 50 cm, występująca w naturze w strefie tropikalnej Ameryki Środkowej i Południowej. Paproć z piękną rozetą dużych liści o charakterystycznym kształcie można spotkać wzdłuż dróg, pod mostami i przy kanałach ściekowych.

Prezentowany miłorząb można rozpoznać po spiczastych segmentach liści, wzdłuż których znajdują się strefy dojrzewania zarodników. Ponadto młode liście miłorzębu mają niezwykłe różowawe zabarwienie, a tylko dojrzałe liście stają się jasnozielone.

Miłorząb stóp (A. pedatum)

Jeden z rodzajów paproci o wysokiej mrozoodporności, który pozwala na zatrzymanie się miłorzębu niczym w ogrodach na południu iw centrum Rosji. Liście tej odmiany miłorzębu są płaskie, jasnozielone, z ciemnymi cienkimi łodygami. Wysokość dorosłej paproci sięga 0,6 metra, a krzew dobrze zachowuje atrakcyjny półkulisty kształt kopuły. Segmenty liści są nacięte wzdłuż jednej krawędzi, w której znajdują się strefy akumulacji zarodników.

W warunkach naturalnych iw kulturze doniczkowej paproć tego gatunku rośnie powoli, ale jest kochana przez hodowców kwiatów ze względu na wysoki efekt dekoracyjny i bezpretensjonalność. Głównym warunkiem udanej uprawy tego typu miłorzębu jest luźna gleba, obecność cienia i kompetentna podlewanie.

Jedną z interesujących odmian tej paproci jest podgatunek aleuticum w kształcie stopu miłorzębu.

Zgodnie z opisem i zdjęciem miłorzębu, widok wyróżnia się wdzięcznym kształtem i wzrostem około 30 centymetrów. Szerokość dorosłej rośliny jest nieco większa. Paproć pozostaje na ziemi dzięki grubej powierzchni kłącza.Liście ciemnozielonego koloru znajdują się na czarno-brązowych prętach. Liście są podwójnie pierzaste, symetryczne. Niektóre płatki liści mają jedną wyciętą krawędź z zaokrąglonymi lub rozwartymi zębami.

Adiantum venustum (A. venustum)

W Nepalu i indyjskim stanie Kaszmir można zobaczyć inny rodzaj miłorzębu z odwrotnie jajowitymi, nieco wydłużonymi segmentami liści, ciemnymi, fioletowo-brązowymi ogonkami i wysokością około 40 cm.

Widok miłorzębu, jak na zdjęciu, jest bardzo dekoracyjny i może służyć zarówno do dekoracji wnętrza, jak i do stworzenia niepowtarzalnego klimatu w ogrodzie. Roślina ma również zastosowanie do ogrodnictwa wertykalnego. Wysoka mrozoodporność pozwala na uprawę paproci na południu Rosji w otwartym polu.

Maidenhair reniform (A. reniforme)

Kwiaciarnie, które dopiero zaczynają poznawać rodzaje miłorzębu, patrząc na miłorząb, często nie wierzą, że roślina o liściach w kształcie podkowy na długich ogonkach to paproć. Rzeczywiście, zaskakująco skromna, ale pełna wdzięku roślina nie przypomina słynnego włosia miłorzębu Wenus ani innego gatunku, którego zdjęcie i opis podano powyżej.

Występujący dziko na Wyspach Kanaryjskich miłorząb jest reniformem, w zależności od odmiany osiąga wysokość 5–30 cm Występują dwa podgatunki tej rośliny.

Zgodnie ze zdjęciem i opisem miłorząb reniforme to większa paproć o liściach o średnicy do siedmiu centymetrów i ogonkach wysokich do 20 centymetrów. A podgatunek Pusillum jest dwa razy mniejszy.

Ponadto siedlisko tych roślin jest podobne. Paprocie występują w półcieniu na wilgotnych półkach skalnych pod drzewami lub na stromych zboczach wzdłuż morza.

Maiden Ruddy (A. raddianum)

W naturze miłorząb tego gatunku można zobaczyć w Ameryce Południowej. Pełzające liście miłorzębu Ruddy'ego wyróżniają się segmentami w kształcie klina ozdobionymi zaokrągloną krawędzią. Płatki liści nie dłuższe niż centymetr. Same liście są duże, do 45 cm długości. Ogonki są cienkie, obwisłe, brązowe lub prawie czarne, jak u innych odmian miłorzębu.

Dziś do dyspozycji amatorów paprocie domowe istnieje kilka odmian miłorzębu Ruddy'ego o niepowtarzalnym kształcie i kolorze liści.

Adiantum Ruddy Fragrants (A. raddianum Fragrantissimum)

Szybko rosnąca i bardzo atrakcyjna odmiana paproci Ruddy tworzy koronę o wysokości do pół metra. Zapach miłorzębu wyróżnia się kręconym kształtem segmentów liści i ich mniejszą gęstością na czarno-szarych lub brązowych ogonkach.

Chilijski miłorząb (A. Chilense)

Miłorząb chilijski został nazwany na cześć kraju pochodzenia. W naturze roślina osiąga wielkość 30–40 cm.

W domu widok miłorzębu pokazanego na zdjęciu można znaleźć na wysokości 2000 metrów. Paproć dobrze czuje się w dolinach i na zboczach gór porośniętych lasami liściastymi.

Miłorząb chilijski doskonale toleruje warunki klimatyczne wilgotnego lasu, w którym przerwy między porami deszczowymi nie przekraczają miesiąca. Ten gatunek paproci rośnie również na stosunkowo suchych obszarach, na których susza może trwać do pięciu miesięcy.

Miłorząb etiopski (A. aethiopicum)

Pomimo nazwy miłorząb pokazany na zdjęciu można zobaczyć w przyrodzie nie tylko na wybrzeżu afrykańskim, ale w Australii i Nowej Zelandii.

Ogonki liściowe u dołu czarne. W kierunku wierzchołka liścia zmieniają kolor na brązowo-fioletowy. Segmenty są szerokie, klinowate z solidną, prawie zaokrągloną krawędzią. Kolor jasnozielony. Całkowita wysokość paproci sięga 50 centymetrów.

Taka inna miłorząb - wideo