Zdjęcie i opis odmian anturium
Popularna plotka porównuje anturium z flamingami, a swoją nazwę zawdzięcza podobieństwu kwiatostanu do ogona. A znajomość Europejczyków i Amerykanów z przedstawicielami ogromnego rodzaju anturium miała miejsce w drugiej połowie XIX wieku.
Już wtedy Holendrzy zainteresowali się spektakularnymi kwiatostanami anturium Andre, a na Hawajach, które stały się naprawdę drugą ojczyzną mieszkańców tropików Ameryki Południowej, założono pierwsze plantacje przemysłowe i rozpoczęto prace hodowlane.
Anthurium Andre (Anthurium andreanum)
Obecnie hodowcom kwiatów oferuje się wiele odmian anturium Andre i unikalne hybrydy, które zadziwiają wyobraźnię różnorodnością kształtów, kolorów i rozmiarów kwiatostanów. Ojczyzną tego gatunku są zalesione regiony górskie Kolumbii, gdzie anturium Andre rośnie na wysokości około 2,5 km nad poziomem morza. Spójrz zdjęcie ogrodu tradescantia!
Ta roślina o wysokości od 50 do 150 cm prowadzi życie epifitu, do którego dostosowana jest cała jej struktura. Anturium ma skróconą soczystą łodygę, na której ściśle przylegają długie ogonki owalnych spiczastych liści. Płytki liściowe są skórzaste, gęste. Średnia długość liścia wynosi od 20 do 40 cm, a jego szerokość jest prawie dwa razy mniejsza.
Podobnie jak inne epifity, Andre anthurium, na łodydze uzyskuje wiele korzeni powietrznych pomocniczych, które pomagają roślinie otrzymywać składniki odżywcze i wilgoć z powietrza atmosferycznego. Gatunek, zgodnie z opisem anturium, ma długie kwitnienie. Co więcej, to, co wielu ludzi zwykle uważa za kwiat anturium, to jego kwiatostan, składający się z welonu lub przylistków i kolby, łączący wiele małych kwiatów.
Narzuta może być w kształcie serca lub owalna, jej tkanina jak na zdjęciu anturium brązowa, skórzasta, z widocznymi żyłkami. Średnio przylistek może osiągnąć długość 15–20 cm, jego szerokość jest nieco węższa. Gdy kwiaty dojrzewają, przylistek odchyla się, całkowicie odsłaniając jasnokremowy lub żółty kłos.
To dzięki jasnemu welonowi czerwone anturium zostało kiedyś zauważone wśród zamieszek tropikalnych kolorów. Ale dzisiaj, oprócz odmian, które zachwycają hodowców kwiatów, szkarłatnych przylistków, nie jest rzadkością w przypadku roślin o różnych kolorach i kolbach i okrywach. Możesz zobaczyć białe, różowe, a nawet czarne anturium. Istnieją odmiany i hybrydy o fantazyjnych kolorach, które łączą kilka jasnych odcieni jednocześnie.
Po zapyleniu kwiatów na kwiatostanach powstają czerwone lub pomarańczowe jagody, wewnątrz których znajduje się kilka nasion. To prawda, ponieważ współcześni hodowcy kwiatów coraz częściej uprawiają nie odmianowe, ale hybrydowe anturium, wówczas rozmnażanie nasion w kulturze ustępuje metody wegetatywne... A na plantacjach przemysłowych do uzyskania masowych sadzonek stosuje się kulturę tkankową.
Takie podejście pozwala tworzyć i oferować miłośnikom egzotycznych roślin odmiany anturium nigdy nie spotykane w naturze.Przykładem tego jest anturium pokazane na zdjęciu z dwoma przylistkami lub złożonymi międzygatunkowymi mieszańcami o nietypowym kształcie zasłony, miniaturowe lub odwrotnie, bardzo duże kwiatostany.
Anthurium scherzerianum
Dobrze znana hodowcom kwiatów odmiana anturium, która na pierwszy rzut oka zwraca uwagę misternie skręconym, wydłużonym kwiatostanem. Anturium dzikiego Scherzera znaleziono w Gwatemali i Kostaryce, gdzie rośliny wybierane były przez dość wilgotne lasy tropikalne na wysokości półtora tysiąca metrów nad poziomem morza.
Odwieczna kultura zielna żyje zarówno na dnie lasu, jak i na dużych roślinach drzewiastych. Wysokość dorosłego osobnika anturium Scherzera sięga 30–40 cm. Podobnie jak anturium Andre, ten gatunek ma pień albo mocno skrócony, albo w ogóle go nie ma.
Liście klinowate lub ostroeliptyczne są gęste, nasycone zielenią. Powierzchnia blaszki liściowej, osiągająca 20-30 cm długości, jest matowa, gęsta w dotyku.
Kwitnienie może trwać przez cały rok, ale szczyt przypada między lutym a lipcem. W przeciwieństwie do anturium Andrianum kwiatostan nie jest prosty, ale zakrzywiony, ale w formach kulturowych wygląda jak spirala. Okładka jest owalna, rzadziej sercowata. W dzikich postaciach zarówno ucho, jak i przylistki są najczęściej koloru czerwonego lub szkarłatnego.
Osobliwością kwitnienia tej odmiany anturium jest to, że ze względu na strukturę w roślinach możliwy jest tylko transfer z jednego kwiatu na drugi. Głównymi zapylaczami w przyrodzie są owady. W domu, gdzie dziś coraz częściej spotyka się anturium Scherzera, trzeba stosować ręczne metody przenoszenia pyłku.
W tej chwili wyhodowano wiele odmian i mieszańców o różnych kolorach kwiatostanów i wielkości samej rośliny. Przykładem tego jest anturium Amaretti pokazane na zdjęciu, roślina doniczkowa z niezwykłymi dawnymi przylistkami usianymi jasnoczerwonymi plamami.
Występują zarówno odmiany wysokie, tworzące rozetę o wysokości 60 cm, jak i małe anturium, kwitnące o średnicy rośliny mniejszej niż 10 cm.
Anthurium Lindenianum
Rzadko można zobaczyć różowe anturium lipy w kulturze, chociaż kwitnienie tej odmiany pod względem piękna i czasu trwania nie ustępuje anturium Andre lub Scherzera.
Podobnie jak wiele innych gatunków, ten gatunek naturalnie żyje w Kolumbii, rosnąc pod drzewami, na wilgotnej, bogatej w próchnicę glebie lasu deszczowego lub osiadając na samych roślinach, jak prawdziwy epifit.
Radykalna różnica między gatunkami polega na czworościennym przekroju ogonków i pięknej, ostro zakończonej formie gęstych, błyszczących liści. Na blaszce liściowej o długości do 30 cm wyraźnie widoczne są jaśniejsze żyłki z oliwkowym odcieniem. Młode liście są łatwe do odróżnienia dzięki jaśniejszemu soczystemu odcieniu, dorosłe liście są ciemne, skórzaste.
W przeciwieństwie do anturium Andre z czerwonymi wypustkami, ta odmiana nawet w stanie dzikim tworzy owalny koc o czysto różowym odcieniu, zwężony do spiczastej końcówki. Na wysokiej, do 40 cm szypułce tworzy się prosta, biała lub kremowa kolba. Kwitnieniu towarzyszy rozprzestrzenianie się przyjemnego zapachu.
Co ciekawe, jest to jedna z najstarszych odmian anturium uprawianych przez człowieka, ale można ją spotkać nie w kolekcjach domowych, ale częściej w ogrodach. Ponadto anturium lipy służy do otrzymywania mieszańców międzygatunkowych.
Crystal Anthurium (Anthurium crystallinum)
Od 1875 roku inny rodzaj anturium uzyskał status rośliny uprawnej - kryształowe anturium, które naturalnie żyje na wielu zalesionych obszarach Peru i Kolumbii.
Jeśli podano powyższe opisy anturium, przyciągając uwagę pięknym kwitnieniem, to ta odmiana wyróżnia się jasnymi dekoracyjnymi liśćmi, które w niczym nie ustępują spektakularnym liście alocasia.
Maksymalna wysokość łodygi kryształowego anturium w domu osiąga zaledwie metr, a pień jest gęsto pokryty głównym atutem rośliny - aksamitnymi liśćmi w kształcie serca.Na którym wyraźnie zarysowane są jasne żyły reliefowe. Długość blaszki liściowej waha się od 20 do 40 cm, a jej szerokość jest nieco mniejsza.
Jeśli młode liście mogą mieć fioletowy kolor, to z wiekiem zielony kolor na nich staje się bardziej nasycony i ciemniejszy. Sadzonki liści są długie, cienkie, opadające. Grzbiet liścia jest białawy lub srebrzystozielony.
Chociaż kwitnienie, podobnie jak inne rodzaje domowych anturium, jest bardzo długotrwałe, nie można go nazwać dekoracyjnym ani spektakularnym. Łodygi kwiatowe Anthurium, jak na zdjęciu, osiągają długość 40 cm i mają kolor żółtawy lub różowo-kremowy.
Narzuta jest znacznie mniejsza niż kolba, która rozprowadza ostry aromat goździków i czasami jest trudna do odróżnienia. Jej szerokość to zaledwie 2 cm, a długość nie przekracza 9 cm.Kolor narzuty to:
- biały;
- zielonkawy;
- matowy fiolet.
Obecnie istnieje wiele hybrydowych form pięknie kwitnących i ozdobnych anturium liściastego, w których do krzyżowania używano anturium kryształowego.
Anthurium hookeri
Chociaż roślina jest rzadko uprawiana w kulturze wewnętrznej, doskonale znosi wszystkie trudy domowych warunków i zdobi każde wnętrze. W naturze ten gatunek anturium nadal można spotkać na Małych Antylach, w lasach deszczowych Surinamu, Trynidadu i części Gujany.
Średnica dorosłej rozety anturium pokazanej na zdjęciu wynosi 150–250 cm, wysokość ok. 60 cm Łodyga słabo wyrażona, liście duże, eliptyczne, zwężone ku nasadzie. Po dokładniejszym przyjrzeniu się, na blaszkach liściowych widać wzór drobnych czarnych plamek o jasnozielonym odcieniu. W porównaniu z innymi gatunkami i odmianami anturium, w tym przypadku ogonki liściowe są bardzo krótkie i osiągają zaledwie 4 cm długości.
Nie jest łatwo uzyskać kwitnienie i wygląd na anturium fioletowych lub brudno fioletowych uszu z małymi zielonymi wypustkami w domu. Jeśli to się powiedzie, powstaje prawie metrowa szypułka anturium, jak na zdjęciu, zwieńczona uchem o długości około 30 cm i podłużnymi wypustkami, nieco krótszymi niż kwiatostan. Po zapyleniu na kolbie dojrzewają soczyste jagody, białe z czerwonym rumieńcem.
Wspinaczka Anthurium (Anthurium scandens)
Zgodnie z opisem anturium, najczęściej uprawianego w domu, są to rośliny, które praktycznie nie mają prawdziwej łodygi. Ale okazuje się, że są wyjątki.
Często znajduje się w kolekcjach miłośników aroidów, wspinających się na anturium. Roślina jest epifitem przypominającym lianę, który tworzy długie pędy pokryte owalnymi skórzastymi liśćmi i grubymi korzeniami powietrznymi. W lasach Ameryki Środkowej i Południowej takie grube korzenie pomagają mu wspinać się nie tylko po pniach drzew, ale także mocować na skałach.
Kwitnienie anturium pokazane na zdjęciu nie różni się dekoracyjnością, ale dojrzewające jagody znacznie zdobią anturium. W przeciwieństwie do innych przedstawicieli rodzaju, które tworzą owoce pomarańczowe lub czerwone, jagody pnącego anturium są białe lub fioletowe. Powstają w miejscu żółtawego lub zielonego ucha, lekko pokrytego wąskimi zielonymi wypustkami. Ponieważ kwitnienie występuje prawie stale, na roślinie doniczkowej można jednocześnie zobaczyć kilka małych atrakcyjnych pędzli z jagodami.
Anthurium Wendlingeri
To jeden z ciekawszych gatunków anturium, uprawiany zarówno w domu, jak iw ogrodach zimowych. Opis anturium Wendligera mówi, że jest to duży epifit, który tworzy łodygi o długości do 20 cm Liście rośliny są skórzaste, wydłużone, lancetowate, o równomiernym zielonym kolorze, przyczepione do łodygi za pomocą krótkich ogonków. Długość blaszki liściowej sięga 80 cm, a jej szerokość nie przekracza 11 cm.
Charakterystyczną cechą tej odmiany anturium są rozgałęzione korzenie powietrzne, które konkurują pod względem długości z liśćmi i mają zielony lub brązowy kolor.
Długie, kolbowe kwiatostany i przylistki skręcone w regularne spirale nadają roślinie szczególny efekt dekoracyjny.Długość kolby może wynosić od 13 do 42 cm, a jej średnica od 3 do 7 mm. Bladozielone lub żółtawe kwiatostany wyróżniają się jasno na tle ciemnych liści, ale narzuty, również zwinięte w ciasną spiralę, nie zawsze są zauważalne. Są dość cienkie, wydłużone i zabarwione fioletowymi lub fioletowymi odcieniami. Przy szerokości zaledwie około centymetra długość przylistków zwykle nie przekracza 11-15 cm. Takie fioletowe anturium jest trudne w cięciu, ale doskonale ozdobi wnętrze lub szklarnię.