Zdjęcia i opisy pszczół miodnych
Istniejące dziś rasy pszczół na świecie powstały w wyniku naturalnej i sztucznej selekcji, zapoczątkowanej przez ludzi w rozwoju hodowli i pszczelarstwo.
W rezultacie owady żyjące w różnych częściach świata różnią się nie tylko wieloma zewnętrznymi objawami, mają własne usposobienie, odporność na choroby i pasożyty, a także produktywność matek i oczywiście zdolność miododajną.
W Rosji, położonej w kilku strefach klimatycznych jednocześnie, uznanie zyskało kilka ras pszczół miodnych należących do gatunku Apis mellifera.
Gatunki pszczół: 1 - szara górska kaukaska; 2 - żółty kaukaski; 3 - włoski; 4 - Karpacki
Jednak nawet przy tak różnorodnych możliwościach istnieją pewne niuanse. Na łące, na której jednocześnie kwitnie kilkadziesiąt roślin, pszczoła środkoworosyjska pozostanie daleko w tyle pod względem plonu miodu dla krewnych rasy białej.
Ale jeśli obok pasieki jest np. Pole gryki lub sadzenie innej miododajnej rośliny, to tutaj środkoworosyjska rasa pszczół będzie poza konkurencją ze względu na wrodzone zobowiązanie do otrzymania łapówki od jednej rośliny aż do jej kwitnienia kończy się. Pszczoły kaukaskie są mniej wybredne i pilnie pracują wszędzie tam, gdzie jest najmniejsza nektar.
Opisy i zdjęcia ras pszczół pomogą Ci zorientować się w niektórych owadach, ich możliwościach i cechach.
Ciemna europejska lub środkoworosyjska rasa pszczół (Apis mellifera mellifera)
Gatunki pszczół rodzimych dla Europy Północnej i Środkowej wyróżniają się kolorem ciemnoszarym, bez śladu żółtego koloru. Ten fakt, a także rozpowszechnienie na terytorium centralnych regionów Rosji, określiły nazwę rasy pszczół.
Są to dość duże owady, które zachwycają pszczelarzy odpornością na choroby i doskonałą zdolnością do przetrwania mroźnych długich zim, przebywając w zimowisku nawet do siedmiu miesięcy w roku. Królowe tej rasy mogą znosić do trzech tysięcy jaj dziennie, co zapewnia szybką zmianę pokoleń i rozwój rodzin. Ponadto europejski, miododajny pszczoły nie mają skłonności do tworzenia rojów i są raczej spokojni. Są jednak wyraźnie zdenerwowani, jeśli pszczelarz okazuje im zaniedbanie lub dopuszcza zbyt szorstką, ostrą ingerencję w sprawy ula.
Szczególne przyleganie owadów do zbierania tylko z jednej miododawki z jednej strony pozwala na uzyskanie pysznego miodu monokulturowego np. Z akacji, gryki, lipy i innych roślin, ale z drugiej strony prowadzi do opóźnienia w przejściu pszczół z już praktycznie wyblakłych upraw na nowe, lepsze rośliny miododajne.
Pszczoły rasy środkoworosyjskiej zaczynają gromadzić miód z górnej części łuski lub zapasów, a dopiero potem pojawiają się w lęgach zapasy.
Szara górska rasa pszczół rasy kaukaskiej (Apis mellifera caucasica)
Szara pszczoła kaukaska różni się od rasy pszczół środkoworosyjskich zdolnością szybkiego przechodzenia z jednej rośliny miodowej na drugą, dużymi rozmiarami, ale mniejszą odpornością na zimę. Populacja ta zamieszkuje głównie południowe regiony kraju, jest szczególnie popularna w pasiekach Kaukazu Północnego i podgórskich.
Królowa szarej górskiej pszczoły może w ciągu dnia złożyć do półtora tysiąca jaj. Co więcej, w dniach najbardziej intensywnego zbierania miodu nawet pszczoły wylatują z ula po łapówkę, innym razem opiekują się przyszłym pokoleniem. Pszczoły rasy białej są rekordzistami wśród pszczół miodnych pod względem długości języka, osiągając 7,2 mm.
Ta rasa pszczół charakteryzuje się wczesnym opuszczeniem ula i powrotem bardzo późnym wieczorem. Owady nie boją się mgły i mżawego deszczu, nawet przy takiej pogodzie, która nie jest najbardziej odpowiednia dla pszczół, nadal się zbierają i nie mają nic przeciwko czerpaniu korzyści z rozdziawionych towarzyszy.
Odmiana Priokskaja środkoworosyjskiej rasy pszczół
Na podstawie kaukaskich szarych owadów i rasy pszczół środkoworosyjskich wyhodowano odmianę pośrednią o nazwie Priokskoy. Te pszczoły miodne mają mniejszą długość trąbki niż rasy kaukaskie, są lepiej przystosowane do mroźnych rosyjskich zim, są bardziej odporne na choroby i nieco bardziej agresywne. Zewnętrznie ten typ pszczoły przypomina swoich górskich przodków. U owadów przeważający szary kolor, żółte ślady występują tylko sporadycznie, na górnych odcinkach brzucha.
Rasa pszczół Krajinskaya (Apis mellifera carnica)
Pszczoły z Karyntii i Karyntii zyskały europejską sławę ponad sto lat temu. Cechą charakterystyczną tych owadów stał się nie tylko niesamowity spokój, ale także umiejętność szybkiego i sprawnego zbierania miodu w warunkach przelotnej alpejskiej wiosny, kiedy łapówki nie zadowalają obfitością. Ponadto, zgodnie ze zdjęciami i opisami, ta rasa pszczół wyróżnia się dobrą zimotrwalością i wytrzymałością w upalne letnie dni. Utrzymanie małych rodzin pszczoły Krajina zimą jest bardzo ekonomiczne.
Dziś rasa pszczół krainsky, czyli karnik, jest jednym z najpopularniejszych gatunków w Europie. Ciało owada wyróżnia się szaro-srebrnym kolorem. Pszczoły wcześnie wylatują z ula, co pozwala na otrzymywanie łapówek od pierwszych wiosennych miodówek. Według statystyk roi się tylko jedna trzecia rodzin, a jeśli na czas podejmą odpowiednią pracę, łatwo wrócić do pracy. W rolnictwie rasa pszczół jest ceniona jako zapylacz koniczyny czerwonej. Trąba osiąga długość 6,8 mm.
Królowa składa od 1,5 do 2 tysięcy jaj dziennie.
Oznacza to, że Carnica, jako rasa pszczół, łączy w sobie najlepsze cechy owadów szarej rasy kaukaskiej i karpackiej. Przede wszystkim podczas masowego zbierania miodu pszczoły wypełniają plastry czerwiem, a następnie przenoszą się do ram sklepowych.
Pszczoła karpacka (Apis mellifera carpatica)
Inna rasa europejskich pszczół miodnych ze względu na miejsce pochodzenia i siedliska nazywana jest Karpatami. W ubarwieniu pszczoły karpackiej dominującym kolorem jest szary. Charakteryzuje się długą, do 7 mm trąbką, dobrą zimotrwalością, spokojnym charakterem i niską zawartością cukru w miodzie. Królowe tego typu pszczół składają do 1800 jaj dziennie.
Cechy rasy obejmują wczesną gotowość robotnic do zbierania miodu. Jednak pszczoły karpackie mają wiele pozytywnych cech, ale mają również szereg wad. Należą do nich skłonność do defraudacji cudzej łapówki, jeśli w powiecie występuje niedobór kwitnących roślin miododajnych, a także brak jakiejkolwiek odporności na przedostawanie się ćmy woskowej do ula.
Włoska rasa pszczół miodnych (Apis mellifera liqustica)
Rasa pszczół z południa Europy w porównaniu z innymi krewnymi charakteryzuje się bardziej złocistym umaszczeniem, największą płodnością matek, do 3500 jaj dziennie, doskonałą odpornością na choroby i niskim prawdopodobieństwem rojenia.
Południowe pochodzenie tej rasy pszczół determinowało niezbyt wysoką mrozoodporność owadów. Ale pszczoły włoskiej odmiany szybko przechodzą z miododajni na miododajne, szukając najbardziej opłacalnych łapówek, a także są wyjątkowo czyste.
Ogromna liczba jaj złożonych przez macicę z góry określiła jedną cechę, którą należy wziąć pod uwagę podczas pracy z owadami. Ogromne znaczenie dla tej rasy ma lęg, a przy niewielkiej ilości miodu pszczoły mogą dawać wszystkie łapówki młodszemu pokoleniu.
Pszczoły azjatyckie
Owady europejskie, należące do gatunku Apis mellifera, nie są szeroko rozpowszechnione w Azji. Tutaj od wielu tysiącleci rozwijała się własna populacja pszczół oraz tradycja pszczelarstwa i pszczelarstwa.
Dziś eksperci liczą aż dziewięć gatunków pszczół pochodzących z azjatyckiej części świata. Wśród nich najbardziej znane i interesujące to: Apis dorsata, Apis cerana, Apis floreа.
Uderzającym przedstawicielem rodziny pszczół jest himalajska pszczoła olbrzymia Apis dorsata laboriosa o ciemnym odwłoku ozdobionym cienkimi białymi paskami. Rasa ta żyje na stromych skałach, gdzie buduje ogromne grzebienie według standardów europejskich do 160 cm długości i około 80 cm szerokości.
Praca pszczelarza w takich warunkach zbliżona jest do pracy wspinacza ekstremalnego, któremu grozi nie tylko upadek z dużej wysokości, ale także atak masy niezbyt przyjaznych himalajskich pszczół.
Pszczoła azjatycka karłowata lub karzeł Apis florea tworzy plastry miodu na drzewach lub krzewach. Skromne rozmiary owadów, opisane po raz pierwszy w XVIII wieku, pozwalają stwierdzić, że pszczoły te są jednymi z najmniejszych nie tylko w Azji, ale także na całej planecie. Rodzina tych pszczół miodnych przez rok może zebrać nie więcej niż kilogram miodu, ale jednocześnie stanowczo chronią swoje gniazda i są cenione w rolnictwie jako owady zapylające.
Pszczoła chińska lub Apis cerana można uznać za równego rywala europejskiej pszczoły miodnej. Ten typ pszczoły indyjskiej lub himalajskiej jest szeroko rozpowszechniony w większości regionów Azji. Owady te występują również na rosyjskim Dalekim Wschodzie. Na przykład na Terytorium Nadmorskim tę rasę pszczół miodnych, która znajduje się w Czerwonej Księdze, rzadko można zobaczyć w strefie leśnej.