Zdjęcie i opis różnych rodzajów rzodkiewki
Rzodkiew ogrodowa lub siewna jest szeroko rozpowszechniona na świecie, zwłaszcza w Azji, Europie i krajach Ameryki Środkowej i Północnej. Rodzaj Raphanus sativus obejmuje kilka blisko spokrewnionych gatunków, które mają zarówno wiele wspólnych cech, jak i znaczne różnice.
W większości są to rośliny dwuletnie, dające w pierwszym roku rozetę korzeniową liści i okop o różnych kolorach i rozmiarach. I chociaż to właśnie otrzymywanie roślin okopowych jest celem uprawy wielu rodzajów rzodkiewki, to niektóre odmiany, na przykład dzika rzodkiewka, nie mają ich, ale rośliny mają inne ważne zalety.
Pojawienie się szypułek w pierwszym roku życia rośliny dla odmian warzyw uznawane jest za poważną wadę, ale w przypadku serpentyny i rzodkiewki przyspiesza cykl rozwojowy rośliny i pozwala na uzyskanie nasion w jednym sezonie.
Wszystkie rodzaje rzodkiewki mają liście podobne do liry, które mogą być całe, jak rzodkiewka, lub mocno rozcięte, pierzaste, jak daikon i chińska rzodkiew. Powstałe rośliny okopowe mogą być zarówno okrągłe, jak i wydłużone, osiągając długość 60 cm, równie zróżnicowany kolor. Jeśli czarna rzodkiew, jak sama nazwa wskazuje, ma ciemnoszarą, brązową lub prawie czarną powierzchnię rośliny okopowej, to daikon nie bez powodu nazywa się białą rzodkiewką. Rzodkiewka - najczęstszy rodzaj rzodkiewki siewnej ma bardzo szeroką gamę odcieni. Obecnie hodowcy wyhodowali odmiany, które dają rośliny okopowe w kolorze czerwonym, białym, fioletowym, a nawet żółtym. A chińska rzodkiewka zachwyci smakoszy warzywami korzeniowymi z białym, tradycyjnie zielonym i jasnoróżowym miąższem.
Przeczytaj także artykuł: w jaki sposób rzodkiewka jest przydatna dla ludzi?
Opisy i zdjęcia różnych rodzajów rzodkiewki pomogą ci lepiej zrozumieć uprawianych i dziko rosnących przedstawicieli rodzaju, a także wybrać nową uprawę ogrodową na własną działkę.
Rzodkiew czarna (Raphanus sativus var. Niger)
Rzodkiew czarna, uprawiana w Azji i Europie od czasów starożytnych, rozwija się w cyklu dwuletnim. W pierwszym lecie roku po wysiewie nadziemna część rośliny składa się z bujnej rozety liści, a pod ziemią tworzy się zaokrąglona lub rzadziej wydłużona roślina okopowa o wadze od 200 gramów do 2 kg.
Jak widać na zdjęciu rzodkiewki, charakterystyczną cechą tej kultury jest niezwykle czarna powierzchnia rośliny okopowej. Druga cecha jest wyczuwalna jedynie po skosztowaniu kawałka białej gęstej miazgi rzodkiewki.
Żaden inny gatunek nie ma tak ostrego, gorzkiego smaku charakterystycznego dla czarnej rzodkwi i pojawia się z powodu dużej ilości fitoncydów i glikozydów z oleju gorczycowego.
W drugim roku, w maju, zakwita czarna rzodkiewka, a po miesiącu brązowawe nasiona o nieregularnym okrągłym kształcie dojrzewają w spiczastych, zagęszczonych strąkach z luźną warstwą pergaminową. Podobnie jak wszyscy przedstawiciele rodzaju, czarna rzodkiewka ma wyprostowaną łodygę o wysokości od 40 do 100 cm i małe kwiaty z czterema płatkami.
Zebrane warzywa korzeniowe czarnej rzodkwi są używane jako żywność świeża, marynowana i suszona i mogą być przechowywane w chłodni przez kilka miesięcy.
Rzodkiewka (Raphanus sativus var. Radicula)
O ile rzodkiewka jest również jedną z odmian rzodkiewki siewnej, nazwa "czerwona rzodkiew" ma zastosowanie do korzeni tej kultury.Przypuszczalnie pierwsze odmiany rzodkiewki hodowlanej uzyskano w Azji, chociaż dziś nie znaleziono dzikich roślin. Najbliższego przodka tej popularnej rośliny można uznać za orientalną odmianę dzikiej rzodkiewki o fioletowych kwiatach, wciąż występującą w przybrzeżnych regionach Japonii i Chin.
Jedzą nie tylko soczyste, cienkie korzenie rzodkiewki, ale także młode wierzchołki.
Kształt, kolor i wielkość korzeni rzodkiewki są bardzo różne. Jak na zdjęciu rzodkiewki, okrągłe, owalne i wyraźnie wydłużone rzodkiewki mogą być czerwone, biało-różowe, całkowicie białe, żółtawe jak rzepa i jaskrawo fioletowe. Korzenie tej rośliny warzywnej są bardziej soczyste niż czarna rzodkiewka, a smak rzodkiewki jest znacznie łagodniejszy, choć ma przyjemną cierpkość.
Rzodkiewka jest wysoko ceniona przez ogrodników na całym świecie jako wczesna roślina warzywna, wysiewana zarówno w otwartym terenie, jak iw szklarniach. Ponadto wczesna dojrzałość tego gatunku jest tak duża, że jadalne, soczyste korzenie rosną w ciągu 20–35 dni.
Rzodkiew chińska lub rzodkiew zielona (Raphanus sativus var. Lobo)
Rzodkiew chińska lub zielona, na Wschodzie często nazywana jest pinyin lub lobo. Kultura daje duże, soczyste korzenie o wydłużonym lub okrągłym kształcie, które są całkowicie zielone, biało-zielone, różowawe lub liliowe. Niektóre odmiany o różowym lub czerwonawym odcieniu skóry bardzo przypominają rzodkiewki, chociaż są nieporównywalnie większe.
Rzodkiew chińską można odróżnić po zielonym, zbliżonym do rozety liści wierzchołkowej części rośliny okopowej.
Warzywa korzeniowe zielonej rzodkwi zawierają wiele przydatnych substancji, są bogate w sole mineralne, błonnik i cukry. W tym samym czasie lobo jest dobre w sałatkach i innych potrawach, ponieważ jego smak prawie nie ma ostrości. Do celów kulinarnych ten rodzaj rzodkiewki jest używany nie tylko jako świeży. Warzywa korzeniowe są marynowane, smażone na grillu, frytki robione z plastrów i używane do nadziewania ciast.
Szczególnie popularne w krajach Ameryki i Europy zyskują odmiany chińskiej rzodkiewki, jak na zdjęciu, z niezwykłym czerwonym lub różowym rdzeniem. Ta odmiana nazywa się arbuzem lub czerwoną rzodkiewką, chociaż korzenie mogą być zielone lub białe na wierzchu.
Podczas uprawy zielonej rzodkiewki zwraca się szczególną uwagę podlewanie, usuwanie chwastów i walka z nadmierną gęstością sadzenia, ponieważ brak wilgoci i światła prowadzi do pojawienia się szypułek. Aby uzyskać duże, równe rośliny okopowe, kultura potrzebuje pożywnej gleby, ale rzodkiewkę lepiej siać latem, gdy dzień dobiega końca.
Rzodkiew Daikon (Raphanus sativus var. Longipinnatus)
Japońska rzodkiew daikon, zdaniem botaników, pochodzi z chińskiej odmiany lobo i została uzyskana poprzez długą selekcję najbardziej soczystych, delikatnych roślin okopowych o wydłużonym kształcie wysiewu. Rzeczywiście, nowoczesne odmiany daikon nie zawierają olejków gorczycowych, a podczas jedzenia roślin okopowych, w przeciwieństwie do czarnej i zielonej rzodkwi, w ogóle nie zauważa się ostrości.
Przy odpowiedniej pielęgnacji daikon, wartości odżywczej i luźności gleby, nawadniania i nawożenia, rośliny okopowe rzodkiewki, jak na zdjęciu, osiągają długość 50-60 cm i mogą ważyć od 500 gramów do 3 -4 kg.
Aby rozwinąć się tak duże warzywo korzeniowe, roślina potrzebuje znacznie więcej czasu niż rzodkiewka, a nawet rzodkiew chińska. Okres wegetacyjny daikon wynosi 60–70 dni.
Rzodkiew oleista (Raphanus sativus var. Oleifera)
Wśród serii zdjęć i opisów różnych rodzajów rzodkiewki można znaleźć rośliny, które nie produkują roślin okopowych, ale są aktywnie wykorzystywane w rolnictwie. Rzodkiew oleistaTo jedna z takich kultur. Jest to roślina jednoroczna o wysokości od 80 cm do 1,5 metra, uprawiana jako bezpretensjonalny, szybko rosnący zielony nawóz w wielu rejonach świata.
Tylko 35–45 dni mija od pojawienia się wschodów rzodkwi oleistej do okresu kwitnienia, więc w ciepłym sezonie roślinę można wysiewać nawet dwa lub trzy razy. Rzodkiewka rośnie łatwo w cieniu i na prawie każdej glebie.Jednocześnie rośliny szybko kumulują zieleninę i masę korzeniową, przyczynia się do rozluźnienia gleby i akumulacji składników odżywczych i minerałów.
Rozdrobniona zielona masa rzodkiewki jest dobrym surowcem na kompost i naturalny nawóz, który trafia do gleby przed zimą. Uprawy tego typu rzodkiewki można łączyć z roślinami strączkowymi, co pozwala na naturalne wzbogacenie gleby w prawie dwieście kilogramów azotu na hektar.
Zdjęcie rzodkiewki pokazuje, jak potężna jest ta roślina. Dlatego przy pomocy tej kultury można zwalczać tak uciążliwe chwasty, jak trawa pszeniczna. Rzodkiew jest używana, gdy miejsce jest zakażone nicieniami. Rośliny są w stanie powstrzymać te niebezpieczne szkodniki.
Rzodkiew serpentynowa (Raphanus sativus var. Caudatus)
Dla rosyjskich ogrodników ten rodzaj rzodkiewki jest prawdziwym egzotem. Rzodkiew serpentynowa lub rzodkiew strączkowa bierze swoją nazwę od długich, często dziwnie zakrzywionych strąków, które są używane do jedzenia.
Rośliny jednoroczne, nie przekraczające pół metra wysokości, nie tworzą rośliny okopowej, ale po opadnięciu kwiatów bzu zaczynają rozwijać się mięsiste jednokomorowe strąki, w zależności od odmiany, od 50 cm do 1 metra długości.
Jednak roślina ta daje takie gigantyczne owoce tylko w swojej ojczyźnie - na wyspie Jawa i na Cejlonie. Rzodkiew strączkowa jest również uprawiana w Indiach. W Rosji strąki rzodkiewki, jak na zdjęciu, osiągają długość 10-15 cm. Możesz jeść dziwaczne owoce o umiarkowanie ostrym smaku świeże, gotowane i marynowane,
Dzika rzodkiewka (Raphanus sativus var. Raphanistrum)
Rzodkiew dzika lub polna rośnie praktycznie w całej Europie oraz w umiarkowanych szerokościach geograficznych Azji, a także w Afryce Północnej. Dzika rzodkiewka to jednoroczna roślina zielna o gęstej łodydze o wysokości od 30 do 70 cm i silnym korzeniu palowym.
Kultura rosnąca na pustych terenach, wzdłuż dróg i budynków gospodarczych jest dobrą rośliną miododajną, ale do tego celu praktycznie nie jest używana. Ale dzika rzodkiewka jest praktycznie jedynym gatunkiem z rodzaju Raphanus sativus, który jest uważany za chwast, na który cierpią rośliny ozime, zboża i warzywa.
Kwiaty tego typu rzodkiewki u roślin europejskich są często białawe lub żółtawe. Ale na wschodniej dzikiej rzodkiewce, czasami nazywanej rzodkiewką przybrzeżną, ujawniają się liliowe lub prawie fioletowe kwiaty, zebrane w rzadkich pędzlach znajdujących się na szczytach pędów.
Dzika rzodkiewka kwitnie od początku czerwca do września, przynosząc jesienią strąki z nasionami bogatymi w gryzący olej gorczycowy, niebezpieczny dla roślinożernych zwierząt.